Jozef Deleu

Het liegend konijn. 2023/2.

170 nieuwe gedichten: naakt en kwetsbaar, voor het eerst door ons te aanschouwen, beoordelen en liefhebben.

Waar ik in vorige nummers veelal vrouwelijke dichters in mijn hart sloot waren er deze keer ook wat mannen die me konden raken: Kevin Amse met Drang, Jonas Bruyneel met Waar de haaien slapen en Ruud Osborne met Heen en weer doet de schommel. Om er een paar te noemen.

Van Florence Tonk vond ik alles even mooi. Elke Couchez en Lieke Gorter raakten me ook enorm. ‘In het badpak met de gele franjes wacht de zon’, een zin van Gorter die raakt en verwarmt. Net als ‘ik zie alleen de kamer die wij inrichtten met vier handen, twee handen om te dromen’… van Ike Krijnen.

De dichters zonder bundel zijn voor mij toch elke keer weer de mooiste parels. Nog zo veel dat er komen gaat, zo veel te ontdekken, lief te hebben. Mijn hart breekt bij de broosheid, puurheid, kwetsbaarheid. Misschien is het de tijd van het jaar, het seizoen van mijn cyclus of de helaasheid van de wereld en waar die heen gaat, met ons erbij, maar nummer 2023/2 is gebundelde emotie op het scherp van de snede. Ontroering, beroering, krassen op mijn ziel. Hoe mooi letters op papier kunnen zijn, lampreien die mooi pijn doen. Onbetaalbaar en toch te koop.… (más)

Het Liegend Konijn. 2022/1.

Yes, het Konijn is jarig: het mag 20 kaarsjes uitblazen! Wat een feest! Moge er nog minstens 20 jaar bijkomen.

De tijden veranderen, het concept van Het Liegend Konijn gelukkig niet: (deze keer) 187 nieuwe gedichten, van oude getrouwen maar ook van nieuwe mensen.

En op de één of andere manier geniet ik altijd het meeste van de gedichten van zij die nog geen bundel hebben uitgebracht. Deze keer werd ik verliefd op het werk van: Isa Altink, Lies Gallez, Kate Dejonckheere, Lena Plantinga en Ludwien Veranneman. Gallez las ik de dag nadat we onze kater na 13 jaar immens aangenaam gezelschap moesten laten inslapen. Haar: Voor mensen die geen troost kennen: een handleiding ontroerde me tot tranen toe.

Mark Boog, Piet Gerbrandy, Linda Veldman en Peter Verhelst schreven ook weer pareltjes.

187 gedichten voor 20 euro; dat is een gigantisch goed koopje. Troost voor de ziel voor de prijs van een paar koffies. En als er binnenkort gepraat wordt over de nieuwe ontdekking in poëzieland: Gallez of Altink of… dan kan u zeggen dat u die al lang kent, fan van het eerste uur bent.

Oh wat hou ik van Het Liegend Konijn! Gelukkige verjaardag en nog vele jaren!… (más)

Het liegend konijn 2021/2.

Altijd spannend, een nieuw Konijn. Al die nieuwe gedichten: van dichters waar je al jarenlang fan van bent, van nieuwkomers die je onverwacht van je sokken blazen, van oudgedienden die kunnen teleurstellen of verwonderen. Maar nooit niet spannend, telkens een geschenk in laagjes. Een dertigtal dichters, honderdzevenenzeventig gedichten. Een maaltijd om met mondjesmaat te savoureren, een paar gedichten per keer. Soms wat minder, soms wat meer.

Sommige dichters benemen je de adem, laten je onderlijnpotlood overuren maken en laten je even wezenloos achter. Zoals de nieuwkomer Alara Adilow. Ik ben er nog stil van. Nog geen bundel uit maar direct iemand die mijn ziel raakt. En dat is dan nog maar de eerste dichter in deze bloemlezing; de lat ligt vanaf het begin torenhoog. En niet iedereen haalt die lat. Esther Jansma wel, en hoe.

Verder werd ik aangenaam verrast door: Ann Bellemans (ook nog geen bundel), Eelkje Christine Bosch (nog geen bundel), Hamide Dogvan (geen bundel) en een paar anderen. Bij het terugkijken naar wat ik onderlijn heb merk ik nu pas op dat het bijna allemaal nieuwkomers zijn. Ik kijk er dan ook reikhalzend naar uit om hen in de boekenwinkel terug te vinden.

Je onderdompelen in Het liegend konijn is even weg van de dagelijkse sleur zijn; het is je geest laten kietelen, je ogen laten dwalen en je ziel laten rusten. En je wil-ik-hebben-boekenlijstje laten groeien.

Ik kijk al vol verwachting uit naar het volgende nummer.… (más)

Het liegend konijn 2021/1.

Mijn eerste Het liegend konijn kocht ik in 2005. Ondertussen leven we in een andere wereld; is er veel veranderd en ook weer niets. Ik ben nog steeds dol op poëzie en dit tijdschrift staat er nog steeds vol van. Op de cover kan je alvast zien welke dichters er in het nummer aan bod komen maar niets kan je voorbereiden op de schatkist die zich tussen de voorkant en de achterflap van het konijn bevindt.

“179 nieuwe gedichten uit het nest geroofd van” staat er op die prachtig lentegroene cover en dat krijg je ook. Kakelverse gedichten, niet eerder gepubliceerd. Hoe geweldig dat Jozef Deleu dit telkens weer voor elkaar krijgt (2 maal per jaar). Voor de prijs van een bundel heb je in dit geval een dikke bloemlezing vol moois.

Ik heb een dertigtal post-its gekleefd, ik heb een honderdtal zinnen onderlijnd. Ik heb gelachen en bijna gehuild. Mijn hart en ziel zijn geraakt. Lieke Marsman, Hanneke Van Eijken, Lies van Gasse, daar keek ik (bleek terecht) het meeste naar uit. Mandy Mariska Eggerding, Fien Leysen en Sylvie Marie hebben er een fan bij. Jawel, de vrouwen blijken mijn favorieten. Wie mijn poëziekast kent zal zich daar niet over verbazen. Maar ik leerde ook nieuwe mannen kennen die mijn hart beroerden: Jan Van Meenen, Pieter Van de Walle en Jan Geerts bijvoorbeeld.

Het eerste Liegend konijn van 2021 is een voltreffer van formaat!… (más)