Rob Berkel

De foto’s van rijen aan rijen oude typemachines, en daartussen de zichtbaar trotse ‘frater’, doen wat meewarig aan. Zo verzamelt elkeen wel wat, d’één heeft daarbij voldoende aan een postzegelalbum, de ander behoeft een loods. Maar in het – al bij al maar schamper gevulde – boekje kom je niettemin enkele bijzondere stukken tegen en tot je eigen grote verbazing vervloek je de samenstellers van het boek dat ze zo lui en willekeurig waren in hun beschrijvingen van de brailletypemachine Stenodactyle Laufarie (Frankrijk, 1900), de aanwijstypemachine met variabele letterspatie Columbia No. 1 (USA, 1883). Hier schuilen verhalen achter, weet je, en die verhalen worden je onthouden. Je zou voor minder de subsidie van een museum schrappen …

Je herkent in dit boek ook hoe de verzameling van ‘frater’ Ferrerius uit de hand is kunnen lopen: begonnen met pennetjes – waarbij ook pennenhouders en inktsetjes hoorden, kwamen daar later typemachines bij, en dus ook dicteerapparaten, – en rekenmachines, en telramen, en vulpotloden en doosjes en buisjes en kokertjes om de vullingen voor de vulpotloden in te bewaren, en lakzegels, en stempelkussens, en rolzegels, en spijkerschrifttabletten en Indonesische houtblokken en … Het lijkt te veel, te wild, te los … maar als je bedenkt wat er allemaal niet in het boek staat (en er staat al zo weinig in!) – geen computers, geen beepers, geen gsm’s, geen drukpersen, geen telegraafpalen, geen printers, geen zelfscanners, geen telefoonpalen, geen brievenbussen, geen boeken, geen typemachinelinten(?) …

Het boek ziet er niet uit alsof het verscheen in 1994 – alles tussen 1950 en 1980 lijkt correcter – je tuurt je ogen stuk op de zwart/wit-foto’s en net wanneer je daar vrede mee genomen hebt, stel je verbaasd vast dat er ook kleurenfotos in het boek staan – van een Zerograph, een Gestetner stencilmachine, een Hammond multiplex, een Mignon Modell 2, een Parlograph dicteerapparaat, een cilindrisch rekenliniaal, … Waarom dan niet meteen alles in kleur?… (más)