Amper leesbaar (de tekst is een boemeltrein van zich herhalende en tegensprekende gedachten, herinneringen, uitroepen en dagboeknotities), toch confronterend - hoe rationeel mag je over liefde denken, hoe liefdeloos kan je het object van je liefde benaderen en kneden tot ze al dan niet aan je wensen voldoet? Tot waar, vanaf waar is er sprake van liefde? Zoals bij Proust zijn de geliefden zozeer bezig met het bestuderen van het verliefd zijn zelf, dat er van liefde amper nog sprake kan zijn. Of je zou het jaloezie moeten noemen. Het grote gebaar waar liefde (althans in de literatuur) doorgaans om vraagt - trouwen of sterven - bewijst niets ...

Heel wat taal- en drukfouten in de uitgave van Pegasus (2019). ( )