Het zit de hoofdpersoon uit De spionnen niet mee. Hij werkt als redacteur bij een kleine uitgeverij en hij schrijft dagelijks bikkelharde afwijsbrieven naar aspirant-schrijvers. Ieder weekend bezat hij zich, en zijn vrouw praat vaker met hun hond dan met hem. Zijn leven is totaal mislukt. Maar dan belandt er een mysterieus manuscript op zijn bureau.
Hij raakt volledig in de ban van dit schijnbaar autobiografische boek, geschreven door een prachtige, jonge vrouw. Ze is in gevaar, zo schrijft ze, en ze moet gered worden. Samen met een stel drinkebroers uit het café waar hij liters bier en cachaça drinkt besluit hij de zaak tot op de bodem uit te zoeken. En dan blijkt dat literaire speurzucht niet bepaald hetzelfde is als recherchewerk...

Verissimo s De spionnen is een hommage aan de klassieke crime novels en spionageromans van auteurs als John le Carré en Graham Greene. ( )

Het manuscript van een -kennelijk- autobiografische roman, geschreven door een mooie vrouw die, afgaande op de inhoud, in groot gevaar verkeert, biedt de redacteur van de uitgeverij een mooie kans om zijn leven van sleur en verveling een andere wending te geven. Hij zal deze vrouw vinden en haar redden uit de handen van haar belager. Met dit doel mobiliseert hij een aantal kroegvrienden waarvan er aanvankelijk twee op onderzoek worden gestuurd. Wat volgt is een alleszins amusant verhaal dat, gelardeerd met humor en een zekere spanning, ontaardt in een roman waar je als lezer gewoon ongecompliceerd van kan genieten. De hoofdrolspelers worden in kort bestek voldoende gekarakteriseerd en maken dit boek tot een mooi Braziliaans tableau. ( )

De spionnen is een vermakelijk boekje met memorabele personages.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2012/07/luis-fernando-verissimo-de-spionnen.ht... ( )

Todo texto literário que se preze conta não uma, mas inúmeras histórias simultaneamente. Enquanto umas correm na superfície, outras estão entranhadas na carne das palavras. Assim, embora Luis Fernando Verissimo narre em seu mais novo livro — Os Espiões (Rio de Janeiro: Objetiva/Alfaguara, 2009, 142p.) — as peripécias e trapalhadas de uma trupe de amigos convertidos da noite para o dia em investigadores nada profissionais, fala também sobre a indomável necessidade que sentimos de povoar de fantasia a realidade que nos cerca. E do desejo de exprimir, de levar aos outros essas realidades paralelas, nossos mundos sonhados. Afinal, como alguém já deve ter dito, somos todos filhos de Sherazade, contando histórias uns para os outros para tentar escapar das garras da morte.

Os Espiões apresenta Verissimo como o conhecemos tão bem: inteligente, bem-humorado, econômico e certeiro. Alguns sentenciam que escrever é apagar, cortar, suprimir; pois bem, talvez não exista escritor no Brasil que faça isso de forma tão eficiente quanto Verissimo. Sem perder o pulso da trama, sem sonegar nenhum prazer ao leitor, compõe um texto limpo, direto e ao mesmo tempo instigante e saboroso.

A história se desenrola entre Porto Alegre e uma provavelmente fictícia pequena cidade do interior chamada Frondosa, sendo narrada por um faz-tudo de uma obscura editora da capital gaúcha. Frustrado em sua vida pessoal e profissional, acostumado a passar metade da semana bebendo e a outra tentando se recuperar da ressaca, o sujeito recebe certa vez um envelope branco contendo um trecho xerocado de um manuscrito. Encarregado, entre outras coisas, de responder aos aspirantes a escritores, indicando se os originais enviados interessam ou não à editora, o narrador — normalmente azedo e cético quanto à capacidade humana de produzir relatos realmente interessantes — vê-se tragado pela história que tem em mãos. Revelando as desventuras de uma tal Ariadne, o manuscrito apresenta-se como um relato biográfico que encerra ao mesmo tempo denúncias, sofrimento e uma espécie de despedida de um mundo que se tornou cruel demais para ser suportado. Pronto! É o suficiente para fazer germinar a semente da obsessão. Determinado a descobrir mais sobre a autora do manuscrito, o protagonista vai arrastar a si e a seus companheiros mais próximos para uma jornada de improváveis e risíveis aventuras pelo mundo da espionagem.

Sem estragar qualquer surpresa, podemos dizer que, como em tantos dos textos de Verissimo, o ponto alto do livro é a galeria de personagens: os convivas impagáveis que maquinam planos para desfazer o novelo de um mistério com cheiro de romance noir -B enquanto se embriagam, mentem para si próprios e disparam absurdos um atrás do outro; o falso professor que vive de enxovalhar o meio literário e que vai fazer as mais estapafúrdias palestras sobre assuntos dos quais não conhece uma linha; o padre que por ser surdo obriga os fiéis a gritar seus pecados, transformando as confissões em um big brother interiorano; entre tantas e tantas figuras que vão temperando o enredo aparentemente simples e nos envolvendo linha a linha.

De maneira sintética, à la Verissimo: Os Espiões é para ler e se divertir!

[ http://oqueijoeosvermes.wordpress.com/2010/02/18/espionagem-a-servico-da-literat... ] ( )