Tja, wat kan je hier over zeggen? Vertederend, fijnzinnig, ontroerend, en wat mij betreft vooral afschuwelijk herkenbaar. De ons veel te vroeg ontvallen Bernard Dewulf (1960 - 2021) schittert in het aanbieden van kleine vignettes, inkijkjes in zijn dagelijks leven. In dit boek zijn dat vooral inkijkjes in zijn vaderrol: de man die zijn kinderen ziet opgroeien, zich koesterend aan het wonder van elke dag, maar tegelijk voortdurend alert voor de stapjes en stappen die ze zetten, weg van hem. Hij vat het akelig juist in zijn laatste stukje: “er groeit een verte in hen waar ik niet zal zijn”. Waar afstand en loslaten de worstelingen van het moment zijn, loert onvermijdelijk melancholie en weemoed om de hoek. Dewulf is zo eerlijk zich daarvoor te excuseren. Hij wist het zo treffend te verwoorden. ( )

Goed in genre columns, een aaneenreiging van columns met soms leuke poëtische gedachtengangen, maar m.i. geen echte roman/novelle ( )

Unieke en toch eenvoudige kijk op dagelijkse gebeurtenissen. ( )

Bundel met poëtische en subtiele teksten die eerder in het Vlaamse dagblad De Morgen verschenen. In de alledaagse, kleine en rustige wereld die de dichter en essayist Dewulf (1960) hier beschrijft, gebeurt ogenschijnlijk niets wereldschokkends. Kinderen groeien op en gaan op kamp, wachten op het grote feest en spelen voetbal. Een vrouw gaat op reis en wordt gemist ondanks de overdaad aan vaderliefde. Er moet onderhandeld over speelgoed, verliefdheid en alleen naar school fietsen. De gewone dingen uit het leven worden verteld vanuit de blik van een dichter, vol verwondering. En door die blik worden de alledaagse dingen meer dan gewoon. Ze worden groots en universeel, zoals dat zelden in proza het geval is. 'Kleine dagen' is een wonderlijke combinatie van rake observatie, uitgepuurd proza en poëtische woordkeus. ( )

De stukjes van Dewulf in Kleine Dagen zijn kleine pareltjes, over zijn kinderen vooral, over vrouw en ouder worden. Te klein van stuk en diepgang misschien om ze echt tot juwelen te verklaren, maar ideaal voor op een langgerekte scheurkalender, ideaal voor in de krant ... (Sinds de columns van Bernard Dewulf in de krant De Morgen verdwenen, is die krant me een stuk minder lief. De vrouw die hem verving las ik één of twee keer en daarna niet meer.)

Het is, zoals wel vaker bij 'stukjes'boeken, niet aan te raden ze in één ruk te consumeren, dan treedt de herhaling en de verveling in. Elke dag één, bij het opstaan, bij het slapengaan, net voor het ophalen van je kind op school, net voor het thuiskomen van je vrouw, ... Voor melancholische vaders die spijt hebben dat ze een boek als dit niet zelf schrijven/hadden geschreven ...

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2010/04/kleine-dagen.html ( )