Scheurkalender voor mensen met een ziel
Toen de albums van De Dagelijkse Worsteling uitkwamen medio jaren 2000 waren we vooral heel druk bezig met zelf een jonge dertiger te zijn die worstelde met dezelfde vragen als Marco, het hoofdpersonage. Daarom is de reeks aan ons wat voorbijgegaan. We hadden het te druk met ons eigen leven, onze eigen beslommeringen om die van een strippersonage erbij te nemen. Vooral omdat zijn sores te hard op de onze leken. Wat is mijn plaats in de wereld, hoe moet ik me als zoon gedragen, als echtgenoot en partner, laat staan als vader? Ben ik nog steeds een wildebras met een mening, of heb ik door dat meningen zoals in de boude uitspraak als aarsopeningen zijn: iedereen heeft er wel een? We hebben enkele van de Angoulême-winnende albums gelezen en waren ze weer vergeten. Nu komen ze in een integrale terug, en voor wie ze niet kent of vergeten is, geldt geen excuus meer.

Manu Larcenet beschouwt de schoonheid van het alledaagse en het alledaagse van het schone in dit bedrieglijk luchtig beginnend werk. En al snel is de trage vertelling over hoe Marco in het reine probeert te komen met zijn eigen angsten en het leven tout court veel dieper en schrijnender dan verwacht. Nu we ook meer kijk hebben op zijn werk is het gemakkelijk er zijn stokpaardjes uit te halen: geestesziekheid, vogels, marteling, verstilde beelden, knorrige koppen. Laat je dit echter niet afschrikken, het is geen Blast of Het Verslag van Brodeck, waar de horror van elke pagina druipt. Dit is een bitterzoete vertelling. Elke pagina staat er wel een zin of een momentopname waar je langer kan blijven bij stilstaan en mijmeren. Zoals een scheurkalender van De Druivelaar, maar dan voor mensen met een ziel.

In één ruk was de integrale van meer dan 200 pagina’s voorbij, maar de ideeën, beelden en personages zullen nog enkele weken in ons hoofd spelen. En als dat niet het teken van een uitstekende strip is, dan weten we ’t ook niet meer.

WIM DE TROYER ( )

Cette critique se rapporte aux quatre volumes de la série de bande dessinée « Le Combat ordinaire ».

Une bien jolie bande dessinée qui demande un peu de temps pour se laisser apprivoiser. Le personnage principal et sa petite dépression m’ont au début fait craindre le pire, mais, même s’il est très éloigné de moi, certaines de ses préoccupations, plusieurs de ses décisions et de ses indécisions m’ont semblé familières. Comme son nom l’indique, c’est un livre sur les petits défis que nous lance tous les jours la vie, ceux auxquels tout le monde ou presque est confronté et face auxquels on se sent souvent démuni et seul. Chaque tome aborde un sujet différent et pourrait presque se lire indépendamment, mais le personnage de Marco évolue au fil des tomes, mûrit, et une lecture dans l’ordre est donc souhaitable.
J’ai en particulier un faible pour les tomes 2 et 3, dans lesquels Marco doit faire face à la maladie de son père vieillissant qui perd la mémoire, puis à sa mort. La vie et la mort sont d’ailleurs intimement liés puisqu’en même temps Marco est témoin du désir de maternité grandissant de sa compagne. Tout cela avec un dessin bien moins simple qu’il n’y paraît au premier abord, et dont l’imperfection (maîtrisée) est tout en accord avec le sujet et le personnage.
Vie, mort, combat ordinaire d’une vie que l’on cherche à tout prix à réussir, sans bien savoir ce que cela veut dire, une vie à côté de laquelle on ne veut pas passer, qui est faite de petits riens, petites défaites et petites victoires, et l’on se demande si c’est seulement cela, la vie, alors que l’on avait tellement crû que c’était tellement plus.

Un quotidien pareil au notre. Excellente BD. ( )

Excellent. ( )