Good Morning Blues, The Autobiography of Count Basie is de titel van, u raadt het, de autobiografie van de Amerikaanse pianist, organist en big bandleider Count Basie (1904-1984). Hij heette natuurlijk geen ‘Count’, maar William James. Hij was ook geen graaf, maar het leek hem goed zich ook een onderscheidende titel aan te meten tussen de Duke Ellingtons, King Olivers en Earl Hines’ van deze wereld.

Basie vertelde zijn memoires aan schrijver en muziekcriticus Albert Murray en het boek wordt aangeprezen als ‘Marvelous’ door The Washington Post en als ‘A tremendous book’ door de Philadelphia Inquirer. Dat maken wij zelf wel uit en zo ‘marvelous’ en ‘tremendous’ vond ik het eigenlijk niet. Ik ga uitleggen waarom.

Het eerste deel vind ik nog het meest interessant als de van muziek bezeten Basie in aanraking komt met The Blue Devils van Walter Page, een beroemde band in die tijd. Het lukt hem om mee te spelen en dat is de opmaat naar een positie in een nog grotere band, die van Bennie Moten. Het is niet makkelijk om daar tussen te komen want Basie is pianist en Moten, de bandleider, is dat ook. Toch lukt het hem en hij doet een voorspelling aan Bus Moten, Bennie’s broer, als ze naar een show kijken in het Regal Theatre in Chicago;

“You know one thing, Bus? Boy, one of these days I’m going to be down there onstage with my own band. “

Als Bennie Moten overlijdt wordt Basie verkozen als de nieuwe bandleider, dus hij is aardig op weg. Vanaf dat moment wordt het boek voor mij eigenlijk wat minder interessant. Wat verhalen over albumopnames, vooral veel bewondering die hij uitspreekt over artiesten als Art Tatum, Duke Ellington en Billie Holiday en natuurlijk wat anekdotes.

Wat mij echter vooral bijstaat uit dit boek en wat ook blijkt uit mijn aantekeningen, zijn talloze opsommingen over optredens. Waar ze plaatsvonden met welke bezetting. Hoe vaak die bezetting wisselde en welke nummers er werden gespeeld. Hij moet aan de ene kant een fenomenaal geheugen hebben om dat zo gedetailleerd op te noemen, aan de andere kant zegt hij ook regelmatig dat hij zich zaken niet precies kan herinneren.

Ook laat hij vaak zaken weg over zijn privéleven. Hij wil niets zeggen over zijn eerste huwelijk, over waarom zijn ouders scheidden maar zelfs als hij het naar zijn zin heeft moet u dat maar van iemand anders horen;

Then we hit the road and swung down to Richmond, Norfolk, and Raleigh, and came back to Philadelphia, and after that we headed west out of Rochester and didn’t get back until March. It was a lot of traveling and a lot of work, but we also had a lot of fun on that tour. I won’t get into all of that. I’ll let somebody else get all of those tales together, because that’s another book in itself.

Dat is jammer, want het zou een welkome afwisseling zijn bij al die opsommingen. Als hij eens een anekdote vertelt is het van een niveau dat een bokswedstrijd werd beslist op het moment dat hij zijn gevallen hoed even opraapte.

Zo miste ik ook een beschrijving van al die albums die hij heeft opgenomen. Ik heb er veel beluisterd en ik kan er nog niet echt de vinger opleggen wat hem nu onderscheidt van die andere grote bands. Er zijn albums waarop hij een enorme drive met zijn band laat horen, maar dat kan je de band van Ellington ook niet ontzeggen. Het hangt ook af van de bezetting van de band, want die wisselde nogal eens.

Basie beroemt zich er wel op dat hij de fluit in de jazzmuziek heeft geïntroduceerd, bij monde van Frank Wess die dat instrument beheerste. Dat was begin jaren vijftig en niet helemaal waar, want Alberto Socarras speelde al behoorlijk virtuoos fluit in de Clarence Williamsband eind jaren twintig. Ook Wayman Carver liet prachtige fluitsolo’s horen begin jaren dertig bij Benny Carter en Spike Hughes.

Het boek maakt wel duidelijk hoe moordend het reisschema van een bigband was;

According to our files, we played four concerts in three days on that first visit to Australia. Then we headed back to the States after two or three days in New Zealand and a stopover gig at the Hawaiian Village in Honolulu. Then we worked our way back east from California, and in the middle of March we made our second QEll cruise. The in the middle of April we took off on another tour of Europe and England that lasted right on through to just about the end of May, and in that little space of time hit thirty-nine cities in nine countries.

Basie vertelt wel over de hartaanval die hij krijgt en de artritis die hem veroordeelt tot een soort scootmobiel, waarmee hij naar zijn piano op het podium rijdt. Hij zal tot op hoge leeftijd blijven optreden en kijkt in dit boek dankbaar terug op zijn leven als muzikant. De mooiste quote in het boek komt van hemzelf en die geeft goed zijn bewondering weer voor Duke Ellington, over hoe die altijd op de toppen van zijn kunnen speelde. Ellington liet zich nooit verrassen;

I know a couple of bandleaders who thought they had caught him on an off night, but that was a big mistake. Because when you try to take advantage of a situation like that, you’re asking for it. Because when he comes back up there on the stand, the red-hot number you worked up to so you could bring the house down, will be the one that he’ll use as his warm-up number! And he will play it for you as if to say, “Oh, is this the tune you mean?” Or he can play your theme song with so much stuff in it that you don’t want to touch it anymore that night.

Zulke quotes maken het gelukkig nog een aardig boek, maar voor een compleet beeld moet ik toch nog eens een goede biografie over de man lezen. ( )

Surprisingly dispassionate for the autobiography of a jazz man, this account does reveal the measured charm of Count Basie but reveals little of his inner world so it might as well be a biography. I feel that a professional biographer would have produced a book that conveys the many facts in a more interesting way than is achieved here by Basie and his transcriber/editor. ( )