Një shkrimtar nuk mund ta harrojë kurrë herën e parë kur merr para apo lëvdata në këmbim të ndonjë historie. Nuk e harron herën e parë kur ndjen helmin e mburrjes në gjak dhe shpreson që, nëse do të arrijë ta fshehë mungesën e talentit, ëndrra për letërsinë do të mund t'i vërë një tavan mbi kokë, një gjellë të ngrohtë në fund të ditës dhe sidomos atë që zemra ia lyp më tepër: emrin e tij të shtypur në një copë letër, që sigurisht do të jetojë më gjatë se ai vetë.

Një shkrimtar është i dënuar ta kujtojë atë çast, sepse atëbotë ai është bjerrë dhe shpirti i tij e ka tashmë një çmim. Në Barcelonën e trazuar të viteve '20, djaloshi Martin ushqen një ëndërr: të bëhet shkrimtar. Kur papritur fati i jep mundësinë të botojë një tregim, suksesi më në fund i troket në derë.

Nga ai moment jeta do e vendosë para pyetjeve për të cilat nuk ka përgjigje të menjëhershme, duke e ekspozuar si kurrë më parë ndaj rreziqeve të paparashikueshme dhe pasioneve të mëdha, krimeve të urryera dhe ndjenjave të trazuara gjatë rrugëve të një Barcelone, herë të njohur e më shpesh të panjohur dhe shqetësuese, nga qoshet e së cilës përgjojnë vende dhe personazhe që lexuesit e romanit "Hija e erës" kanë mësuar tashmë t'i duan.

Kur Davidi do të vendosë më në fund të pranojë propozimin e një botuesi të mistershëm të shkruajë një vepër madhështore dhe revolucionare e destinuar të ndryshojë fatet e njerëzimit, nuk do ta kuptojë menjëherë që pas realizimit të një vepre të tillë, nuk do ta presin vetëm nderi dhe lavida...

Me një stil shkëlqimtar dhe me një mjeshtëri të veçantë rrëfimi, Zafoni kthehet të na udhëheqë nëpër misteret e Varrezës së Librave të Harruar duke na dhuruar një histori në të cilën pasioni i pafund për librat, fuqia e dashurisë dhe forca e miqësisë gërshetohet edhe një herë tjetër në një bashkëekzistencë të papërballueshme.