Ik heb niet zoveel genoten van dit boek als van zijn andere boeken. Het algemene gevoel dat ik krijg van het lezen van Paolo Cognetti zou je kunnen vergelijken met het kijken naar Bob Ross. Het gaat vaak over de natuur en dan met name de bergen in Italie. Dit keer gaat de reis naar de bergen van Tibet en omstreken.

Op zich is de reis zelf wel fascinerend en de ontmoetingen met de bewoners interessant om over te lezen. Wat echter steeds naar boven kwam tijdens het lezen was het gevoel dat de materie niet genoeg was uitgewerkt. De hoofdthema's zijn reizen, de natuur en spiritualiteit. Als je gaat schrijven over deze serieuze onderwerpen is het denk ik belangrijk dat als je het boek uit hebt, het je laat nadenken over de stof die het heeft behandeld. Dit was echter helaas niet van toepassing.

Dit was voor mij niet het boek dat ik had verwacht van Cognetti. Vervelend was het lezen van de ongeveer 150 pagina's niet. Maar een beetje meer inhoud had wel gemogen. Ondanks dat deze tegenviel ben ik benieuwd naar de volgende.

( )

Zonder de top te bereiken. Door Paolo Cognetti.

Eerst een bekentenis; hoewel ik Sofia draagt altijd zwart goed vond ben ik De acht bergen en De buitenjongen niet door geraakt. Ik haakte af.

Dus het was best wel spannend: gaat Zonder de top te bereiken me wel boeien en blijven boeien. Dat gebeurde, en hoe. Ik las het in één ruk uit en voelde me na het dichtslaan van het boek een beetje verweesd. Is het omdat dit zijn eerste non-fictie boek is? Heeft het te maken met het moment waarop ik het las? Is het ook echt een beter boek? Zoals vaak zal het wel een combinatie van verschillende factoren zijn.

In Zonder de top te bereiken trekt de hoofdpersoon, samen met een 47-koppige karavaan, doorheen het afgelegen gebied Dolpo, in de Himalaya. Met in zijn bagage het boek De Sneeuwluipaard van Peter Matthiessens, die deze reis ook maakte. Naast een reisverslag is dit boek ook een soort van dagboek, een filosofische beschouwing, een ode aan de natuur en het weg zijn van de hectiek van alledag. Het grote schuilt in het kleine en omgekeerd.

Naast prachtig beschreven landschappen komen er hier en daar ook zwart-wit tekeningen van dat landschap of deeltjes er van voor. Je krijgt het gevoel alsof je er zelf rondwaart, of je krijgt toch minstens zin om ook zelf deze reis te gaan maken.

De bergen, het klimmen, de straathond, de lammergieren, de kleine tent, het beperkte gezelschap; in wezen komt het neer op zwaar en veel afzien én toch is er ook genot en vervulling.
Minder blijkt vaak meer te zijn. Ook qua schrijfstijl.

Ik heb van elke pagina genoten, ik hoop jij ook. ( )

Cognetti quando parla di montagna è sempre magico, riesce sempre a descriverti posti e sensazioni come se fossi li anche tu immerso nel paesaggio.
Per i suoi 40 anni (mio coetaneo...) si è regalato questo viaggio in Himalaya con due cari amici e una carovana di aiutanti ed animali...
Tramite quello che più che un romanzo vero e proprio è un taccuino di viaggio con tanto di disegni esplicativi, Cognetti ci porta con lui nella bellezza e nelle insidie dello scalare una montagna sapendo che non arriverai mai in cima perchè l'importante è andare, non è arrivare.
Adoro il suo stile un po' malinconico, molto descrittivo e a volte volutamente reticente.
( )

Ik heb niet zoveel genoten van dit boek als van zijn andere boeken. Het algemene gevoel dat ik krijg van het lezen van Paolo Cognetti zou je kunnen vergelijken met het kijken naar Bob Ross. Het gaat vaak over de natuur en dan met name de bergen in Italie. Dit keer gaat de reis naar de bergen van Tibet en omstreken.

Op zich is de reis zelf wel fascinerend en de ontmoetingen met de bewoners interessant om over te lezen. Wat echter steeds naar boven kwam tijdens het lezen was het gevoel dat de materie niet genoeg was uitgewerkt. De hoofdthema's zijn reizen, de natuur en spiritualiteit. Als je gaat schrijven over deze serieuze onderwerpen is het denk ik belangrijk dat als je het boek uit hebt, het je laat nadenken over de stof die het heeft behandeld. Dit was echter helaas niet van toepassing.

Dit was voor mij niet het boek dat ik had verwacht van Cognetti. Vervelend was het lezen van de ongeveer 150 pagina's niet. Maar een beetje meer inhoud had wel gemogen. Ondanks dat deze tegenviel ben ik benieuwd naar de volgende.

( )

Ik heb niet zoveel genoten van dit boek als van zijn andere boeken. Het algemene gevoel dat ik krijg van het lezen van Paolo Cognetti zou je kunnen vergelijken met het kijken naar Bob Ross. Het gaat vaak over de natuur en dan met name de bergen in Italie. Dit keer gaat de reis naar de bergen van Tibet en omstreken.

Op zich is de reis zelf wel fascinerend en de ontmoetingen met de bewoners interessant om over te lezen. Wat echter steeds naar boven kwam tijdens het lezen was het gevoel dat de materie niet genoeg was uitgewerkt. De hoofdthema's zijn reizen, de natuur en spiritualiteit. Als je gaat schrijven over deze serieuze onderwerpen is het denk ik belangrijk dat als je het boek uit hebt, het je laat nadenken over de stof die het heeft behandeld. Dit was echter helaas niet van toepassing.

Dit was voor mij niet het boek dat ik had verwacht van Cognetti. Vervelend was het lezen van de ongeveer 150 pagina's niet. Maar een beetje meer inhoud had wel gemogen. Ondanks dat deze tegenviel ben ik benieuwd naar de volgende.

( )