3.5 stars: there is nothing really new here, and there is nothing horribly, terribly wrong here, either. I wish that there was a little more explicit attention paid to e.g. the history of "identity politics" as used to justify slavery, Jim Crow, etc. Then again, maybe Fukuyama felt that, especially in a short work, the obvious didn't need to be stated (if you don't understand that the power of white racism was nigh 100% expressed through identity politics, up to and including making it legal to own, torture, kill, etc. people, then you are hopelessly lost; to state it as boilerplate just to prove you know it is nothing but virtue signaling...) Nonetheless, there were a couple of moments where I was left with of a bit of a sense that a false equivalency was being made.

The biggest drawback for me was that the book, for being so short, zoomed out to the broad international, then to the US, then to the EU/EU region, back to the US, etc. A tighter focus would have helped make his point more strongly.

Some reviews seem angry that Fukuyama falls into the trap of claiming that activists/minorities/women/etc. invented identity politics or some such. I do not get that read at all. Modern IP (60's - 10's) is a creature of the left. The never-quite-gone-away and neo-nativist IP of white identitarians is a reaction to that left IP. That doesn't deny the fact that there is continuity with white racisms of the past, or that racism is an animator of those politics today.

What is new, what the book is about, is the growing (and some would say already outsized) role IP plays on the left, how that has displaced (imperfectly) more universal groupings, and where all that, in tandem with the already existing white racism and white identity politics that is being consolidated by the right, will lead us. I think reviews like e.g. Mehrsa's somewhat miss this point.

It critiques like that (couched as a critique of historical accuracy) that makes me reflect on the confusions --or the continuums-- that I sum up as Identity Politics != politics with an identity != having social identities != tribalism != personal identities.

A critique of the book that I would give, and a critique of the critiques I've read, is that they don't seem to acknowledge how grievance/desire for respect can move separately from political, or even social, activity. Though, I suppose, it depends on what you mean by the word. A desire for acceptance isn't necessarily the same as a desire for dignity/respect...

There is definitely a lot here to think about, even if ultimately I think the book leaves a lot to be desired. ( )

Great combination of history, philosophy, and political science. Well paired with “The Lies that Bind” by Appiah. ( )

De auteur begint bij het dominante economische denken dat de mens vooral ziet als een redelijk wezen, dat keuzes maakt in zijn eigen belang. Maar dit beeld is te beperkend en te eenzijdig. Fukuyama gaat terug tot Socrates om het begrip thymos te introduceren als deel van de psyche. Hij vertaalt het als karakter, in die thymos schuilt ook de hunkering naar erkenning van de waardigheid. Ressentiment is juist de wrok om het gebrek aan erkenning. Fukuyama noemt thymos de zetel van de huidige identiteitspolitiek. Want niet alleen individuen streven naar erkenning, maar ook groepen. Die groepen kunnen worden gevormd rond etnie, natie, taal, godsdienst. Maar evenzeer vragen subgroepen die gemarginaliseerd zijn of werden om erkenning: vrouwen, zwarten, immigranten, de LGTB-gemeenschap. Terwijl het begrip identiteitspolitiek vaak wordt geassocieerd met de politieke rechterzijde, is het veeleer links dat begaan is met de identiteit van dergelijk subgroepen in de samenleving.
Fukuyama richt zijn blik vooreerst op de filosofische wortels van identiteit en op de historische evolutie: sinds de Franse Revolutie zijn mensen geen onderdanen meer maar burgers, de ontwikkeling van de liberale democratie leidde naar een erkenning van de waardigheid van alle burgers in een land. Maar sinds die Franse Revolutie was er in de negentiende eeuw volgens Fukuyama een ontwikkeling in twee verschillende vormen van identiteitspolitiek: enerzijds de stroming die erkenning van de waardigheid van individuen eist (in een liberale democratie), anderzijds de erkenning van de waardigheid van bevolkingsgroepen. De verbinding van het individu aan een sociale groep vormt de basis voor het nationalisme. Maar die verbinding kan er ook zijn op basis van religie, zoals bij het islamisme. "Het zijn allebei uitingen van een verborgen of onderdrukte groepsidentiteit die publieke erkenning nastreeft", schrijft Fukuyama in dit verband.
De auteur gaat ook dieper in op hedendaagse kwesties in verband met identiteitspolitiek. Zo schrijft hij uitgebreid over de huidige linkse identiteitspolitiek die gericht is op subgroepen. Hij ziet een evolutie: waar vroeger gemarginaliseerde groepen vroegen om erkenning als gelijke, begonnen ze de voorbije decennia veel meer op te komen voor een aparte identiteit voor de leden van de groep en voor erkenning van het specifieke anders-zijn. De subjectieve beleving komt hier centraal te staan. Uiteindelijk leidt dat tot exclusiviteit zoals in: alleen zwarten begrijpen de ervaring van het zwart-zijn, zogenaamde 'witte' mensen worden uitgesloten uit de beleving. Ook in het multiculturalisme vinden we de linkse identiteitspolitiek terug. Ter linkerzijde groeit de idee van een cultureel pluralisme dat gericht is op het doorbreken van de hegemonie van de westerse cultuur en waarden. Deze linkse identiteitspolitiek gaat samen met een politieke correctheid waartegen de rechterzijde dan weer sterk in verzet is gekomen. Waarna de auteur dieper ingaat op de gevaarlijke tendensen in de rechtse identiteitspolitiek (ondermeer wanneer die zich rond ras groepeert). Hij ziet in de verenging van zowel de linkse als de rechtse identiteitsbeleving "een bedreiging voor de mogelijkheid tot communicatie en collectieve actie". Hij is ervan overtuigd dat nationalismen niet exclusief hoeven te zijn, maar dat "nationale identiteiten kunnen opgebouwd worden rond liberale en democratische politieke waarden".
Het boek van Fukuyama is heel veelzijdig en behelst meer thema's dan in deze bespreking aan bod kunnen komen. Hij bespreekt grondig de filosofische en historische wortels van de identiteitskwestie en gaat dieper in op hedendaagse kwesties zoals multiculturalisme en diversiteit versus de rechtse identiteitsbeleving. Ook geografisch is dit boek heel verscheiden: hij schrijft evenzeer over de Verenigde Staten en over de EU en individuele Europese landen, als over de Arabische Lente en het Rusland van Poetin. De auteur heeft het in dit boek over een hele waaier van kwesties die verband houden met identiteitspolitiek en doet dat met een grondigheid en een diepgang die weinigen hem zullen nadoen.

Rather than read the often distorting reviews, I suggest you read the book itself. It is a slim volume that is well-thought out and guaranteed to irritate the extremes of right and left. But Fukuyama's is a reasoned analysis and empathetic review of much of what ails the modern liberal democracy today. ( )

If you're confused about the place of national identity vs identity politics based on gender, race and other group characteristics in the contemporary West, then you can find fewer deeply learned guides than Fukuyama through this terrain. A call to develop a kind of inclusive nationalism, and a reminder of the dangers of ethno-nationalism from the right and diversity celebration without recognition of civic virtues by some on the left. Fukuyama reminds us of the importance of citizenship in a nation that is based on some common commitments such as the rule of law, speaking a common language and knowing something about the history of the country one is living in. ( )