Een interessant boek van Jelle over zijn rouwverwerkingsproces na de dood van zijn vader. Je leeft mee met zijn reis, maar ook met de vertedering waarmee hij aan zijn vader terug denkt. ( )

Zucht, wat een fijn boekje...
Ik heb over de grond gerold van het lachen, maar ik heb ook een paar tranen geplengd (twee).
Jelle schrijft zo verrukkelijk leesbaar. Leest bijna alsof je een gesprek hebt.

Voor mijzelf is fietsen de ultieme vrijheid. Ik herkende dan ook veel van Jelle's beschrijvingen van zijn tocht, worstelingen, stadia.
Ik had nog eindeloos veel bladzijden met Jelle mee willen fietsen (nog een zucht...) ( )

Het gaat over een fietstocht van Amsterdam naar de Middellandse Zee en het leest als een trein.

Of het gaat over het verwerken van de dood van de schrijver zijn vader en dit doet hij al fietsend.

Nu is zijn vader geen onbekende van het Nederlandse lezerspubliek. Het is Hugo Brandt Corstius die onder vele pseudoniemen colomns schreef en een waar woordenmeester was. Daarnaast stond hij ook bekend als een nonconformist en dat is wat dit boek misschien wel iets sensationeels geeft. Het is gluren in het leven van iemand die je kent van zijn werk en eigenlijk dus niet kent.



Hoe zou het zijn als de vader waarover de schrijver schrijft niet een bekende zou zijn? Zoals in Vader van Karl Ove Knausgård, het boek dat Jelle Brandt Corstius tijdens zijn fietstocht leest. De aandacht gaat dan meer uit naar de ik-persoon dan naar de vader. En is dat eigenlijk niet interessanter?

De toon van dit boekje is luchtig met regelmatig hilarische gebeurtenissen. Na verloop van tijd was het mij wat té luchtig en was het een verrassing dat op het einde daar plotsklaps dat ontroerende moment was waar ik al niet meer op gerekend had. ( )