Dijk, hoofdpersoon van deze roman, sluit zijn werkzame leven in dienst van Het IJkwezen af met een afscheidsreceptie waarbij hij zelf niet aanwezig is. De directrice leest wel de door Dijk’s oudste college geschreven afscheidsrede voor.
Het boek tekent de sfeer van de jaren direct na de tweede wereldoorlog en leidt de lezer door alle moderniseringen nadien. Dijk blijft hangen in de overtuiging dat vooruitgang slechts herstel betekent en blijft vasthouden aan de bestaande regels van het ijkwezen.

De stijl waarin het verhaal is geschreven is weergaloos, denk aan schrijvers als Bordewijk en Otto de Kat, terwijl de thematiek op een indringende wijze wordt geëtaleerd.

Een parel ! ( )

Een beetje Bordewijk-achtig boek over twee mannen die 40 jaar bij het IJkwezen werken. Dijk komt niet op zijn eigen afscheid; de hoofdpersoon heeft een afscheidsspeech voor hem geschreven die toch door de directrice wordt uitgesproken. Herkenbare beelden over een organisatie (en samenleving) in verandering. Hoewel er weinig gebeurde toch een mooi verhaal. ( )