Moço keert terug naar de smoezelige jaren negentig. Qua sfeerzetting klopt het plaatje volledig: fotograaf Harry Kramer verdeelt zijn tijd tussen het maken van ranzige foto's van verdronken zwervers en zich te buiten gaan aan drank in het volkscafé waar hij zijn tipgevers ontmoet. Eens per jaar, met oudejaar, gaat hij kip met verlepte sla eten bij zijn moeder, die met kapotte knieën in een rolstoel zit. Alleen: dit jaar vindt hij haar niet in haar woonkamer, klagend over van alles en nog wat, maar dood op de stoep. Wie heeft zijn moeder uit het raam gekieperd? En wat heeft de zwerver Moço ermee te maken, die altijd in het parkje rechtover de deur terug te vinden was, maar nu spoorloos verdwenen is? Harry verdiept zich in het verleden van zijn moeder, toen zij nog een verleidelijke jonge vrouw met geld was. Heden en verleden komen uiteindelijk samen in de coulissen van Antwerpen.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2016/01/patrick-conrad-moco.html ( )

Leuk verhaal maar niet echt spannend. ( )