Het 4de en laatste deel van Pablo is, net als het 3de deel, niet zo goed als het 1ste en 2de deel. Van prent tot prent spring je naar iets dat nog verteld moest worden, naar een gebeurtenis die iemand zich nog wist te herinneren, naar een naam die nog niet vermeld was en niet mocht ontbreken, naar een of ander veelzeggend of karaktiserend itempje op de biografische tijdslijn van de prekubustische Picasso. Personages worden haastig door de deur gesleurd, krijgen een of twee zinnetjes tekst en meteen daarna vegen Birmant en Oubrerie ze alweer onder de mat. Namen vallen bij bosjes, knipoogjes schieten wild in ‘t rond. Hier een oneliner ter vervanging van een kunstheoretisch principe, daar een oneliner ter situering of afronding van een vriendschap. Geen tijd om het ganse verhaal te vertellen, dan doen we het maar door middel van vraag en antwoord. Goede strip? Had beter gekund.

In de eerste delen was er geluid, was er geur, was er kleur. Parijs leefde er, bruisde er. De geur van verf, het lachen van Fernande, maar ook de woede en passie … je hoorde muziek, je voelde het zoeken … In de laatste 2 delen blijft vooral de kleur over. Het geluid is nu kabaal, herrie, … iets dat volop bezig is met het van de trap vallen. De rustmomenten duren niet lang genoeg, iedereen struikelt almaar, … of laat zich al te eenvoudig betrappen op het spuien van in het ijle hangende woorden.

Misschien, wanhoop ik nu, zijn ook die eerste delen eigenlijk niet zo bijzonder goed, maar leken ze dat alleen maar bij gratie van de eerste, nog hongerige stappen in het verhaal. Het is de plaag van elke biografische strip. Pablo leek er aanvankelijk aan te ontsnappen en slaagde daar finaal niet in. ( )