Het orgineel van mijn review kan je vinden op mijn blog:
http://www.linda-linea-recta.nl/alleen-met-de-goden-door-alex-boogers/

Ik heb ontzettend met Aaron te doen. En leef mee met zijn gevechten. Zou het daarom zijn dat ik moeite heb om het boek in één ruk uit te lezen? Omdat ik het gevoel heb om samen met hem in een negatieve spiraal beland te zijn?
En toch, toch gloort er hoop aan de horizon, tussen het trainen en de gevechten maakt hij zijn school af. En vervolgens middels een versneld traject, de Havo en Vwo.... ( )

Dit boek heb ik gelezen op aanraden van Joke. Er is ook door anderen in opdracht van not just any book veel over geblogd.
Het verhaal is geschreven in 110 korte hoofdstukjes (meestal 4-6 blz).
Het gaat over een jongen van 10, Aaron Bachman die opgroeit als een kansarm kind van ouders met problemen. Op een kwade dag slaat zijn vader iemand die aan de deur komt dood en raakt voor een aantal jaren in de gevangenis. Behalve dat hij werkt bij een asiel en daar vriendschap sluit met een afgedankte pittbull, doet Aaron ook niets positiefs met zijn leven totdat hij wordt opgemerkt door Arturo, een trainer van kickboksers die wel wat in hem ziet. Aaron begint fanatiek te trainen en langzaam maar zeker neemt hij zijn lot in eigen handen.
Het boek leest zeer gemakkelijk weg. Het boek moet het hebben van de inhoud, het is duidelijk dat de schrijver zijn verhaal moest vertellen. Naar mooie beeldspraak, diep doorgronde levenswijsheden of mooi geformuleerde zinnen zul je tevergeefs zoeken. Ook had de tekst hier en daar wel wat bondiger gemogen.
Prettig om te lezen, maar ik zal waarschijnlijk geen ander boek meer lezen van Alex Boogers. ( )