Verzameling essays, de meeste gaan over recente Nederlandse literatuur, andere zijn persoonlijke ervaringen en beschouwingen. Slechts enkele konden me bekoren. Geef mij maar die andere Joost (Zwagerman). ( )

Vechtmemoires … een woord dat nog niet bestond, nu wel … handig bij het googelen (en nog zo bedoeld ook, lees ik in een interview). Het titelverhaal, aan mij niet besteed, is drammerig, onsamenhangend; een groot verschil met het eindstuk (zelfde titel) waar Kissinger opdaagt en met het verslag van de remake van de slag van Waterloo “in een land waarvan je nooit helemaal besefte dat het ook een geschiedenis had”, voert de schrijver er nog snel plagerig (ironisch?) aan toe. Tussen dit begin en eindverhaal amuseert de auteur zich nu net met plagerig/ironisch te doen en gedraagt hij zich meermaals “historiofiel aanstellerig” (zijn eigen woorden), kunnen we het pedant noemen? Als het bvb over de ironie van Grünberg gaat, dan dramt hij toch wel erg door zodat hij moeilijk zijn punt maakt, hij doet dit later nog eens over in “Tommy Wieringa’s mannenmannen”. De Vries wil (ironisch?) een beetje de macho spelen, maar het leest eerder als een (kinderachtige) afrekening. Hij schopt graag keet, mij niet gelaten, maar ik had dan toch wel zijn eigen stelling duidelijker geformuleerd willen zien. Het valt mij wel op dat hij naar het einde van de bundel (!!) rustiger, ja zelfs meer bezadigd schrijft, zo zijn de deeltjes ondergebracht onder de hoofding ”nostalgia” best aangenaam leesbaar. Het stukje dat als titel had moeten hebben “De baard is vrouw geworden” is misschien wel het leukste. Maar het mag duidelijk zijn, niet echt mijn boek. ( )