Het orgineel van mijn review kan je vinden op mijn blog
http://www.linda-linea-recta.nl/gestolen-kinderen-door-gerardo-soto-y-koelemeije...


Geloof het of niet, maar dit boek stond op mijn verlanglijst van december. In mijn jeugd hebben we binnen ons gezin vaak over dit onderwerp gesproken. Ik ben blij dat ik dit boek mocht lezen en reviewen.

Wat een boek! Spannend en schokkend! Indrukwekkend door het vertellen van een geschiedenis waarvan je weet dat die op waarheid berust. Die helderheid verschaft over de politieke breuk die Spanje in tweeën heeft gedeeld na de burgeroorlog. De breuk tussen links en rechts. En over het feit dat tot recent, misschien wel tot heden de *vrienden* van Franco, nog steeds aan de macht waren.


Spanje maakte in 1975 de overgang naar de democratie, en in 1977 werd er al een amnestieregel ingesteld voor politieke misdrijven.

Het verhaal word door een ik-persoon, Miguel verteld. Hierdoor lijkt het alsof hij dichtbij is. Hij verandert gedurende het verhaal van een redelijk gelukkig en tevreden mens in een onzeker persoon waarvan alle grond onder zijn bestaan is weggeslagen.


Wanneer bent u geboren? Sinds een week kan ik geen antwoord meer geven op die vraag

Die niet weet wie hij is, wanneer hij jarig is en wie zijn familie is! Fases doorloopt van totale ontkenning, apathie, boosheid en uiteindelijk acceptatie. Hij is een van de tienduizenden gestolen kinderen.

Indrukwekkend word het helemaal als je je realiseert dat het roven van kinderen tot midden jaren negentig doorgeduurd heeft. En dat er geen wereldomvattend schandaal ontstaan is.


Na het overlijden van Franco is afgesproken om het verleden te laten rusten, juist om dit soort beerputten ongeopend te laten. Daarom zwijgen de nationalisten, zij hebben wat te verbergen
de babyroof is doorgegaan tot midden 1990
( )

Miguel is al in de veertig, als hij een brief van zijn tante krijgt. Ze schrijft hem dat hij geen kind van zijn (inmiddels overleden) ouders is, maar geadopteerd op jonge leeftijd. In andere landen zou dit misschien niet zo schokkend zijn, maar in Spanje ligt dat anders. Tussen 1939 en ver in de 80-er jaren werden tienduizenden, wellicht honderdduizenden, kinderen bij Republikeinse ouders weggehaald, om door loyale Franco aanhangers opgevoed te worden. De natuurlijke ouders werden gedood, of werden wijs gemaakt dat hun kind overleden was. In eerste instantie alleen op politieke gronden, later werd veel geld verdiend met het verkopen van adoptie-kinderen (wikipedia artikel in het Engels: Lost children of Francoism).
Miguels adoptief ouders waren rijke Franco aanhangers, wat het moeilijk maakt voor hem om echt op zoek te gaan naar zijn natuurlijke ouders.

Het verhaal zelf is niet geweldig geschreven, maar het verhaal dat het vertelt is hartverscheurend. ( )