Prachtig boek over het leven van een man van 69. Hij overdenkt, wachtend bij een gate op een vliegveld zijn leven in Italië, zijn jeugd, zijn werk, zijn liefdes. Afwisselend in “ik” vorm en “hij” vorm komt alles voorbij, de gevoelens, angsten en onzekerheden van een klein jongetje met een verschrikkelijk tirannieke en dominante Vader, zijn adolescentie met seksualiteit waar hij niets van begrijpt en de eerste verliefdheden, zijn rebellie als student in 1968, het feit dat hij niet dapper is maar altijd bang... zijde episode in zijn leven dat hij gruwelijk wordt gebruikt door een baas die op het oog helemaal is zoals hij zou willen zijn, en hij te blij is met de aandacht die hij krijgt. Dit afgewisseld met filosofische verhandelingen over van alles, de verloedering van de planeet, de schoonheid van een vliegtuig en de bewustwording van het fit dat hij, inplaats van filosoof bruggenbouwer wil worden, technicus en dat hij dan zich aan het eind van zijn leven bedenkt dat ook hij daarmee een enorme berg afval heft gecreëerd. ( )

Wat een naar en vervelend boek

Ivo Brandani is ingenieur, en staat kort voor zijn pensioen. Hij is gestrand op de luchthaven van Sharm-el-sheik, Egypte, wachtend op zijn vlucht naar Rome. Wat volgt is een 500 pagina lange monologue interieure, waarin Brandani laag per laag van zijn verleden afschraapt, steeds verder teruggaand. Zijn vertrekpunt is verbittering om alle verloren gegane idealen en dromen, bij zichzelf, en vooral bij de wereld om hem heen. Want hij is duidelijk een kind van de glorieuze jaren 1950-1960 en 1970, waarin de toekomst rooskleurig en paradijselijk leek. Enkele decennia lang leek het alsof de wereld en ook de maatschappij maakbaar was, iets waar Brandani als ingenieur ook toe bijgedragen heeft. Maar het is duidelijk anders gelopen. Keer op keer legt hij bloot hoe de chaotische kant van de werkelijkheid de overhand heeft gehaald, zoals hij mooi schetst in het korte hoofdstuk over de overstroming van Rome (in dit boek de ‘Goddelijke stad’ genoemd) na apocalyptische stortbuien. De ironie wil bovendien dat de laatste job van Brandani als ingenieur, voor zijn pensioen, een geheim project is voor de constructie van een kunstmatig koraalrif, voor de kust van Sharm, want de natuurlijke riffen zijn aan het verdwijnen. Deze roman heeft dus ook een sterk ecologische inslag.

Alles bijeen lijkt dit best indrukwekkend en interessant, zeker als je bedenkt dat dit pas de 3de publicatie van Pecoraro was, die trouwens zelf ingenieur-architect was en zijn literaire carrière pas na zijn pensionering begon. Maar er zit een keerzijde aan dit enorme werkstuk. Het bevat zeker mooie en soms zelfs hilarische passages, maar de meeste hoofdstukken zijn aan de langdradige kant, verdrinken in zurige verbittering en vooral in een opeenstapeling aan wetenschappelijk en technisch jargon. Het is echt doorbijten, en daarom vind ik dit debuut toch ook weer niet helemaal geslaagd. ( )

Romanzo (ma anche un po' saggio) complesso e affascinante in molte sue parti, "La vita in tempo di pace" accompagna l'esistenza di Ivo Brandani studente di filosofia pentito e poi ingegnere ("colto, seppur ingegnere!") convinto che solo la costruzione di ponti possa minimamente incidere in un mondo privo di senso ed in continua e irreversibile dissoluzione. Anche la vita nevrotica e tormentata da continui attacchi di panico dell'ingegnere è, come per tutti, solo apparentemente dotata di libero arbitrio, nella sostanza la lotta per la sopravvivenza e la legge del desiderio sono così onnipotenti da condizionare gli uomini e lasciarli in balia di un destino cieco. Nel desolante panorama italiano un romanzo che si distingue, senza necessariamente -come ha fatto qualcuno. scomodare De Lillo. ( )