(Gesproken tekst)

Hoeveel innerlijke afstand er ook blijft bestaan tussen de geamuseerde lezer en de weinig sympathieke ik-persoon die zo gefocust is op zijn buurtjes, toch raak je op hen allen tijdens de aangename onderdompeling in die onbekende wereld gesteld, alsof ze aangewaaide exotische familieleden zijn. Juist, vermoed ik, omdat de schrijver er met vervreemding oproepende literaire strategieën zoveel nadruk op legt dat de medemens nooit geheel kenbaar is.

Net als Voskuil benoemt hij stemmingen of situaties expliciet met een adjectief of bijwoord, terwijl die toevoeging impliciet al uit het direct voorafgaande sprak. '''Geen stem," zei hij schor.' Zo toont hij dat van de wereld niks te begrijpen is, omdat we slechts de buitenkant zien: niet alleen bij een individu als zijn vriend de kapper, zoals na diens dood blijkt, maar ook gezien de grote cultuurverschillen tussen westerlingen en Japanners. Dús moet je zoveel mogelijk benoemen, tot in detail vastleggen.

Dat pakt vaak geestig uit. Als Van Heest bij een alleenstaand oud vrouwtje binnenstormt omdat hij een brandlucht meent te ruiken, blijkt er niks aan de hand. 'Dank u voor uw ongerustheid,' wordt hem kalmpjes