Pulse en una miniatura para ir a Google Books.
|
Cargando... By Nightfall (2010)por Michael Cunningham
  
Actualmente no hay Conversaciones sobre este libro.  jollyavis | Dec 14, 2021 |  This book is such a slow and uninteresting read with a whiny self-absorbed narrarator. I just can't bring myself to finish. (  ) baruthcook | Aug 26, 2020 | Imaginemos un apartamento exquisito y algo bohemio en Manhattan; si asomamos la cabeza, veremos a una pareja de mediana edad que toma una comida ligera en la cocina o se acaricia en el dormitorio, sin que la mujer se moleste ya en quitarse esos calcetines de lana que tanto le gustan. Son Rebecca y Peter Harris; llevan juntos muchos años y comparten la misma afición por el arte. museosanalberto | May 27, 2020 | The thoughts and, hence, life of Peter Harris, art-dealer in a 20-yearish marriage which drags on. His wife's strange and formerly drug-addicted brother, Mizzy - short for The Mistake - comes to live with them for a while in order to find out what he wants from life. That's the base. What follows is an inert portrait of a man's thoughts and feelings as sifted through a 40-year-old male living in New York City, affluent working for the often wealthy. I loved how Cunningham has made the book very easy to read and at the same times makes it feel effortlessly written, how he evokes many thoughts in me by using just a few words at describing something, how he makes the characters in the book believable and...while I think Jeffrey Eugenides' "The Marriage Plot" was a failure as far as endless research goes, this is interesting and captivating, if only for the writing about art, which is good. All in all, I shan't write a good book down by writing for too long about it. This is a very good book. Peter Harris' thoughts will make excellent for re-reads and this could be seen as an excellent partner to Jonathan Franzen's "Freedom", as two of the most evocative modern tales of life I've read in a long while. (  ) pivic | Mar 20, 2020 | The three or four novels of Michael Cunningham that I have read were all very disappointing, including this one. (  ) edwinbcn | Feb 19, 2020 |
 Peter gaat gebukt onder wat hij zelf 'de grote verwarring' noemt. De vierenveertigjarige kunsthandelaar voelt na twintig jaar ontwrichtende routine sluipen in werk en huwelijk, en dat privéonbehagen rijmt lamlendig met dat van zijn door de bankencrisis geteisterde land en stad. New York, haast een personage in deze roman, noemt hij 'één van de meest godvergeten warhopen die ooit op het verraderlijke aardoppervlak zijn verschenen'. Al die crises weerspiegelen en versterken elkaar, met dank aan de ragfijne taaltoets van Cunningham, zodat een zwartkanten voile als voor een begrafenis over de hele roman komt te hangen. Al die apocalyptische doodsangst is de donkere ommekant van Peters hang naar schoonheid, zo leert het motto van Rainer Maria Rilke : 'Schoonheid is niets anders dan het begin der verschrikking.'  Binnen één alinea zie je het voor je, dat best wel gelukkige huwelijk met sleetse randjes. Zoals Cunningham wel meer moeiteloos oproept, in dat elegante, compacte proza van hem. Het van cocktailparty's aan elkaar hangende SoHomilieu waarin ze zich bewegen, bijvoorbeeld. Of de kloof tussen Peters hooggestemde idealen - strijden voor de hogere kunsten, zoeken naar schilderijen waar zijn hart sneller van gaat kloppen - en de nogal schipperige praktijk, vol gevlei van directeursvrouwen die nog een sculptuur zoeken voor hun tuin, en kolossale ego's van kunstenaars die op het púnt staan door te breken. In het recent verschenen Bij het vallen van de avond keert Cunningham terug naar de basics van het getal drie: de driehoeksverhouding, heel simpel. Een getrouwde man en vrouw – en een derde die het huwelijk ontregelt en op de proef stelt. Simpeler, kaler kan een romangegeven niet zijn. En dan is er nog het feit dat Michael Cunningham nu al voor de derde keer op rij een roman publiceert die naar vorm én inhoud sterk is verweven met een meesterwerk uit de wereldliteratuur. De uren was onmiskenbaar verknoopt met Mrs Dalloway (1925) van Virginia Woolf. In Stralende dagen duikt voortdurend de wereldberoemde dichtbundel Leaves of Grass (1855) van Walt Whitman op. En Bij het vallen van de avond blijkt sterk geënt op Thomas Manns Dood in Venetië (1912). Net als Dood in Venetië, de novelle over de liefde-op-afstand tussen de oude schrijver Gustave Aschenbach en de beeldschone jongeling Tadzio, draait het in Bij het vallen van de avond om de aarzelende liefde van de getrouwde Peter voor een veel jongere man, de begin-twintiger Ethan. Bijnaam: Mizzy. Maar dan blijkt Peter op het monomane af begaan met zijn eigen onbehagen. Hij is zo iemand die bij de geringste mededeling of oogopslag van zijn vrouw direct voor zichzelf wil evalueren: waarom zegt ze dit? Of: waarom kijkt ze op deze manier naar mij? Ben ik nog wel gelukkig met haar? Máákt ze mij nog wel gelukkig? Het zijn de gewone vragen die we ons in een relatie allemaal stellen, maar Peter stelt zich die vragen voortdúrend. Het wordt bij hem een neurose. Dat onafgebroken bevragen van zijn eigen geluk of, liever gezegd, het door hemzelf gecultiveerde ongeluk, houdt hem zó intens bezig dat hij vergeet zich nog praktisch te verdiepen in die ander, in zijn vrouw. Zij functioneert alleen nog maar als aanjager van de twijfels die hij op zichzelf loslaat. Die twijfels houden hem zó sterk in hun greep dat hij geen oog meer heeft voor het feit dat zijn vrouw een volwaardig en autonoom wezen is, een nabije aanwezigheid met een éígen ziel.’ Cunningham writes so well, and with such an economy of language, that he can call up the poet’s exact match. His dialogue is deft and fast. The pace of the writing is skilled — stretched or contracted at just the right time. And if some of the interventions on art are too long — well, too long for whom? For what? Good novels are novels that provoke us to argue with the writer, not just novels that make us feel magically, mysteriously at home. A novel in which everything is perfect is a waxwork. A novel that is alive is never perfect. Fue inspirado por
Peter and Rebecca Harris--mid-forties denizens of Manhattan's SoHo, he a dealer, she an editor--are admirable, enviable contemporary urbanites with every reason, it seems, to be happy. Then Rebecca's much younger look-alike brother, Ethan (known in the family as Mizzy, "the mistake"), shows up for a visit. No se han encontrado descripciones de biblioteca. |
Cubiertas populares
 Google Books — Cargando...GénerosSistema Decimal Melvil (DDC)813.54 — Literature English (North America) American fiction 20th Century 1945-1999Clasificación de la Biblioteca del CongresoValoraciónPromedio: (3.36)
¿Eres tú?Conviértete en un Autor de LibraryThing. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
11
As the blurb tells you, trouble begins to brew when Peter’s wife’s brother “Mizzy” comes to stay. Mizzy is short for “The Mistake,” so I thought Mizzy would be this sad sack character that everyone puts down. But actually he’s the spoiled and cosseted most-loved member of his family. It turns out the book is about Peter falling in love with Mizzy and seeing him as the beauty he’s been looking for. Given that Mizzy is his much younger brother-in-law whom he’s known since Mizzy was a tiny child and Mizzy is only a few years older than Peter’s daughter, this development made me say “ick.” (Because of the weird incest-y overtones.) However, it didn’t turn out to be very disturbing at all. Cunningham somehow kept it fairly classy.
This may lead you to conclude that my head is in the gutter, but one of the things that interested me most about this book was a really well-done straight sex scene, between Peter and his wife. I was totally sold on it. I just think it’s great that a gay man wrote this scene because A) people are so great; just because you identify as one thing doesn’t mean you’ve never done this other thing, and/or B) writers are so great that maybe they don’t have to even do something in order to describe it, as so many M/M writers who are ladies have claimed. It makes me think of Arnold Bennett describing an execution at the guillotine without ever having seen one, or a biography I read of Patrick O’Brian which gave no indication of O’Brian ever having gone on a sail in his life. Anyway, nicely done, Mr. Cunningham!
My favorite parts were the descriptions of being an art dealer. I kept expecting that the narration would change perspective at some point and we would get the POV of Peter’s wife Rebecca, but that never happened. I think that was good because not everything needs to be understood. There were a lot of small things that were never explained (why was Peter’s daughter so angry? what was the cause of Peter’s constant stomach pains?) and that’s very lifelike.
I read a bunch of the other Goodreads reviews of this book, and I was amused to see that no one is a fan of ALL of Michael Cunningham’s books, and each reviewer likes and dislikes different ones. I’ll just throw my hat in by saying that I really liked A Home At The End of the World and Flesh and Blood, but I didn’t enjoy The Hours.
Book design: Not to my taste. Boring. Ugly cover, thought it was a picture of a dust mop until I really examined it. Maybe I’m too shallow to appreciate it? But it just seems a bit restrained for a book about art and beauty.
What other book does this one remind me of? The Page Turner by David Leavitt.
Theme song: Ode to a Boy by Yazoo. (