An unexpected history

I didn't know what to expect when I began this book. I am pleased to have read this account of Christianity in our age with the effects of our own disillusionment and failures coupled with world events. ( )

This is an excellent book. The author is the brother of the outspoken atheist Christopher Hitchens and was himself an atheist as a young man.He here examines the source and effects of atheism on our society. Highly Recommended. ( )

In 'Opstand tegen God' reageert Peter Hitchens in eerste instantie op het bekende boek God is niet groot van zijn broer, de bekende atheïst Christopher Hitchens (1949 - 2011). Het boek is meer dan een intellectuele verdediging van het christendom. Hitchens verhaalt aan de hand van zijn biografie hoe hij een samenleving die zich vervreemdt van het christendom, heeft zien veranderen.
Hitchens was in 1991 als correspondent in Moskou getuige van de val van het communisme. Dit was in zijn ogen alleen oppervlakkig gezien een nederlaag van een atheïstische ideologie: bevrijd van de ballast van het Sovjetcommunisme hebben linkse intellectuelen in het Westen de opstand tegen God onverminderd voortgezet.
In onze tijd wordt God, in naam van mensenrechten, individuele vrijheid en seksuele diversiteit, opnieuw bestreden als het belangrijkste obstakel voor de menselijke vrijheid. Een samenleving zonder God is echter gedoemd om opnieuw te moeten ervaren dat alleen het christendom en de burgerlijke vrijheden die daarin geworteld zijn, ons kunnen beschermen tegen de totalitaire aanspraken van de atheïstische staat.

ეს წიგნი Goodreads-ზე აღმოვაჩინე, არც ვიცოდი კრისტოფერ ჰიტჩენსის ძმა თუ ყავდა. საინტერესოა ახალი ათეიზმის ერთ-ერთი მთავარი ფიგურის, მორწმუნე ძმა, თან ასეთი მყვირალა სათაურით. ალბათ თავის ძმასაც უპირსპირდება - ძირითადად ეს იყო ამ წიგნის წაკითხვის მიზეზი.
მოლოდინმა გაამართლა, ეს წიგნი სწორედ ის აღმოჩნდა რასაც ტრადიციულად თეისტები ამბობენ ათეიზმის წინააღმდეგ. არა მარტო თეისტები, არამედ ძველი ქრისტიანობის (და იმპერიალისტური ძველი ბრიტანეთის) ნოსტალგიით შეპყრობილი კონსერვატორები, რომლებსაც სეკულარიზმი და ათეიზმი ქვეყნიერების მტრად ელანდებათ.
პიტერ ჰიტჩენსი ძალიან ბევრს საუბრობს საბჭოთა კავშირზე, ბოლშევიკებზე, ეშინია რომ საზიზღარი კუმუნისტების უღმერთობა მემკვიდრეობით არ გადავიდეს ევროპაში და ბრიტანეთში. (წიგნი 2010 წელს დაწერა, რაღა დროს ბოლშევიკებია) მისი აზრით ღმერთის განდევნა საზოგადოებიდან იწვევს გამონთავისუფლებული ადგილის ტირანიით ჩანაცვლებას. ამის მაგალითად მოყავს სტალინი, მაო ძედუნი და ჩრდ კორეის ლიდერი (სახელი არ მახსოვს :D ) როგორც ბევრი მორწმუნე ისიც კომუნიზმის და საბჭოთა კავშირის მთავარ პრობლემას უღმერთობაში ხედავს, უღმერთობის შედეგი წარმოუდგენია ტოტალიტარიზმი და ყველა დანარჩენი პრობლემა.
პიტერი როგორც ჩანს ვერ აცნობიერებს იმას რომ მორალის არსებობას არ ჭირდება ზებუნებრივი ძალა, ზეციური მამიკო რომელიც აწესებს აბსოლიტურ კარგს და აბსოლიტურ ცუდს. მას ეს ჭირდება იმისთვის რომ იარსებოს. - ტრადიციული ვიწრო თეისტური მსომფხედველობა. თუ არა ზეციური, ზებუნებრივი მამიკო დავიღუპებით. კარგი იქნებოდა პიტერმა დოვკინსის კრიტიკისთვის ამოკითხული პასაჟების გვერდით, ევოლუციური ბიოლოგიიდანაც წაიკითხოს რამე. (სოციობიოლოგიას თუ აღმოაჩენს კარგი იქნება)
ჩემი აზრით პიტერი ძალიან შორსაა მეცნიერებისგან,რელიგიის დასუსტებაში ის თანამედროვე მეცნიერების თამამ პრეტენზიებსაც ადანაშაულებს და ერთ ადგილზე საერთოდ მარცხდება, როცა რწმენას და მეცნიერებას ერთმანეთისგან ვერ არჩევს. ის აკრიტიკებს ფსიქოლოგ ნიკოლას ჰამფრის, იმის გამო რომ ის რელიგიურ რწმენას განიხილავს როგორც პოტენციურ საფრთხეს ბავშვებისთვის, შემდეგ კი დასძენს (ჰამფრი) რომ მეცნიერების სწავლება განსხვავებულია, ეს ვინმეს პირადი რწმენა კი არაა არამედ ბავშვის წახალისება, აღმოაჩინოს შემეცნების ძალა. აქ პიტერი საკუთარ რეპლიკაში დარწმუნებული აღნიშნავს რომ "ნახეთ - ეს მედიდურები, მათი რწმენა, რწმენა არაა და ჩვენი რწმენა რწმენაა?"
წიგნი გაჯერებულია თეისტური ნონსესით და პიტერის ავტობიოგრაფიით, ავტორი აკრიტიკებს თავის ძმას კრისტოფერს, და ასევე ცნობილ ათეისტ რიჩარდ დოვკინსს. მაგრამ ეს კრიტიკა მოკლეა და სუსტი, არ ეხება თანამედროვე ათეისტების ცენტრალურ მტკიცებებს, არამედ უფრო პერიფერიულ საკითხებს. არის თუ არა მცირეწლოვანი ბავშვების რელიგიური ინდოქტრინაცია და სწავლება მათი შეურაცხყოფა და ა.შ.
მეცნიერულ პერსპექტივას მოკლებული კიდევ უფრო საცოდავად გამოიყურება პიტერის მტკიცებები რომ თურმე, ქორწინება, თავდადება, კეთილი საქმის კეთება და სხვა ადამიანისთვის დამახასიათებელი ქმედებები "არაბუნებრივია", ანუ ჩვეულებვრივ ძუძუმწოვრები, ხერხემლიანები ამას არ აკეთებენ, რთული არაა იმის მიხვედრა რას გულისხმობს პიტერი. - რადგან ეს ყველაფერი "არაბუნებრივია" ამიტომ ვიღაც ზებუნებრივი ღმერთია ამაზე პასუხისმგებელი.
მოკლედ კრისტოფერის ძმით დაინტერესება არ ღირს. ამ ნონსენსს ნებისმიერი მორწმუნე გეტყვით. საბჭოთა კავშირის ისტორია კი სხვაგან უფრო ვრცლად შეგიძლიათ წაიკითხოთ. ( )

I found this book very easy to read and informative. The personal tone and autobiographical elements were very engaging. It wasn't quite the "sibling rivalry" that the jacket blurb made it out to be ("Two brothers. Two beliefs. Two revolted. One returned.") and I was grateful for that. This is not so much an apolgia for faith as a personal memoir, an invitation to share a journey. My only reason for giving it 4 stars instead of 5 is that I was never quite sure if he was promoting a particular God (though of course he reference Christianity) or simply religion for religion's sake - there seems to be more praise for thet raditions of religion than for the content of a specific faith. ( )