(…) En er is nogal wat gebeurd bij de bomen. Men besloop en beschoot, men ranselde en vernederde. Een bosrand bijvoorbeeld. De voorste bomen moeten het een en ander gezien hebben. Die daarachter staan kun je nauwelijks iets kwalijk nemen, die hebben nooit iets kunnen zien. Maar de bosrand, de woudzoom, die heeft het gezien. Er zijn heel wat bosranden, her en der verspreid, van wie ik het een en ander weet. Ik bezoek ze nu en dan. Er is mij geleerd dat ik ze niets kwalijk mag nemen. Men spreekt namelijk van een bos als er veel bomen bij elkaar zijn gaan staan. Op een hoopje zeg maar. Vroeger sprak men van een woud. Wouden zijn nog onbarmhartiger, nog meedogenlozer dan bossen: de woeste groepen in het groen. Volgens Elias Canetti heeft elk volk z’n Massensymbol. Dat van de Duitsers is volgens hem het leger, maar meer nog der marschierender Wald. In geen modern land is het Waldgefühl daarom zo levend gebleven als in Duitsland. Ik maakte zojuist een wandeling door het bos. Het was er zo stil als wat, want het regende. Plotseling hoorde ik neuriën. Ik liep op het geluid af en daar stonden zo’n twintig dames die aan het neuriën waren. Ze hadden allemaal een paraplu op, want ook de boomtakken gooiden hun druppels naar beneden. Toen het lied uit was begonnen ze en ander lied. Ze zongen in de regen. Na een poosje liepen ze door. Ze zongen niet, ze neurieden. Duitse bomen kunnen neuriën, dat wist ik, maar Duitse dames kunnen het ook. (…) (De bomen in het bos, p. 239)