Het grote probleem van dit boek is tweeslachtigheid. Dat manifesteert zich al in de titel: zo'n half–Nederlandse, half–Engelse en half tussen haakjes gestelde titel doet vreemd aan. Ook de inhoud heeft de air van besluiteloosheid: is dit een roman of een kinderboek? Niemand die het weet. De metaforiek – monsters die allerlei minder prettige menselijke eigenschappen in zich herbergen – is die van een volwassen roman, de ongeloofwaardige opbouw van het verhaal doet aan een belegen kinderboek denken.

In feite is Max (en de Wild Things) een moderne versie van Godfried Bomans' klassieker Erik of het klein insectenboek, vol dieren met menselijke trekjes, een intelligent jongetje dat hen iets bij tracht te brengen en een onduidelijke mengvorm tussen kinderboek en roman voor volwassenen. Maar waar Bomans' boek een afgerond verhaal is, vol van humor, daar is Max (en de Wild Things) vooral leuk voor zover het zich afspeelt in de gewone mensenwereld.
De hype rond Eggers mag dan verdiend zijn, niet alles wat hij aanraakt verandert in goud. Zelfs niet in januari.

There are seven Wild Things all told, and getting to know them all within a 2-hour film is made easy by the fact that they are so broadly drawn. They have the lively, well-traveled banter of a family, making fun of each other’s quirks and accommodating them at the same time. It helps a lot that they’re cute. But they crowd the story in Eggers’ novel. Their family bickering, which is quick and witty in the film, makes for pages of dialogue in the novel, during which I frequently lost track and who was who. Max’s personal journey starts out as a basic hero’s quest from home to unknown, at which point it breaks down into seven different quests as Max works out his personal issues with each of the Wild Things. If this sounds like pop-psych jargon, it’s because that’s what the weakest parts of the novel remind you of.

My resistance began from the very first sentence. Max is chasing his little white dog down the stairs. In Where The Wild Things Are, the dog is a nameless, terrier-shaped blob rushing anxiously out of frame. In The Wild Things, he's called "Stumpy". Worse than just the name – it's obviously wrong, isn't it? – is that something ethereal and elusive has become so distressingly concrete.