Deze 154 sonnetten variëren op renaissancistische thema's: het verstrijken van de tijd, paradoxen van de liefde, het gedicht als blijvend monument. De eerste sonnetten sporen de geliefde aan om een kind te verwekken, zodat zijn schoonheid voor het nageslacht behouden blijft, latere sonnetten klagen over de afwezigheid van de geliefde, redeneren die afwezigheid om naar een voordeel, want verlangen-verhogend, contrasteren de eigen ouderdom met de jeugdige schoonheid van de geliefde etcetera. Meestal cirkelen een paar sonnetten achter elkaar rond hetzelfde thema, waarbij het ene thema geleidelijk in het andere overgaat. Ik word niet steeds geraakt door de gedichten, vooral de veelvuldige conclusie dat het gedicht de tand des tijds ontsnapt doet me weinig. Maar na een rijtje minder interessante exemplaren, komt er steeds weer een sonnet dat me treft, meestal met donkere zinnen, over de dichter als een schemering die bezig is te verdwijnen, over de ellendigheid van de wereld of over de nauwelijks te verdragen hevigheid van het verlangen. Het speels-majestueuze vakmanschap van beelden en klanken tilt deze klachten ver boven klagerigheid uit. De laatste 28 sonnetten, gericht aan een donkerharige vrouw in plaats van een blonde jongeman, zijn heel anders van toon: vulgairder en hatelijker.
Geweldig dat de Sparknotes hertaling (steeds op de rechterbladzijde, naast het oorspronkelijke sonnet) dit werk toegankelijk maakt. Zonder de to the pointe moderne tekst zou ik weinig snappen van de Elisabethaanse formuleringen. ( )