Sono molti (neanche io lo rammentavo) a non ricordare il nome di Buzz Aldrin, l’uomo che una ventina di minuti dopo Armstrong scese dalla scaletta del LEM, il modulo lunare di Apollo 11, in quel famoso 21 luglio del 1969. Nel romanzo invece Mattias, un giardiniere trentenne, ha come idolo proprio Buzz Aldrin, ingiustamente dimenticato da tutti nell’ombra di Neil Armstrong.
Mattias del resto è privo di ambizioni, anzi ama rimanere nell’ombra, non essere mai sotto le luci della ribalta e si rassegna ad essere perdente: la fidanzata storica lo abbandona, il lavoro va male. Ma un giorno un amico chitarrista e cantante di un gruppo musicale, gli propone di partire con la band alle isole Fær Øer, meta di una tourneè, perché Mattias ha una bellissima voce ed un incredibile orecchio.
Così decide di accettare l’invito e alla fine si trasferirà in pianta stabile lì, in un piccolo villaggio, insieme ad un gruppo di ragazzi sbandati, in una comunità di disadattati. Una terra ostile, umida e aspra in mezzo all'Atlantico, con un paesaggio quasi lunare perché privo di alberi, riflette l'interiorità del nostro protagonista e diventa la "sua luna", molto più vivibile del mondo ricco di frastuono.
Mattias impara a ricostruire se stesso, a capire che per quanto un uomo viva privo di ambizioni e si senta insignificante, potrà diventare importante per qualcuno. L'esistenza umana è fatta di ingranaggi e ogni essere ne fa parte e contribuisce a farlo funzionare. Il romanzo non ha un lieto fine vero e proprio, ma si conclude sulle possibilità di nuove prospettive.
Johan Harstad è un autore geniale: questo romanzo d'esordio scritto a ventisei anni è un capolavoro che fa riflettere. ( )

Tussen het leven van de meesten en de psychiatrische instelling staat een oude fabriek op de Faeröer eilanden. Hier komt Matthias bij toeval terecht. Je zou kunnen zeggen dat het leven zonder ambitie zijn ambitie is. Dat maakt het niet makkelijk. Maar wel zo menselijk. Leven zonder gezien te worden - wat is daar zo erg aan? Toch is het fijn om ook dan niet helemaal alleen te zijn. Een geweldige voorloper op het nog overweldigender Max, Mischa en het Tet-offensief.

Meandering but poetic. I came for the title and stayed for Johan Harstad's sentences and his subtle humor. [full review] ( )

"La persona che ami è fatta per il 72,8% d'acqua e non piove da settimane."

...poi piove.
tanto.
troppo.
e lava via quasi tutto quello che di buono era stato seminato nelle prime cento pagine o giù di lì.
resta un senso di desolazione, molto probabilmente voluta... che dire?

erase / rewind

http://www.youtube.com/watch?v=ex2E4vyGem0

♫♪ mh-mmmh! ♫♪

;) ( )

Intrigerend boek. De schrijfstijl is heel direct, erg minimalistisch-beschrijvend, nogal naakt dus en dat ligt me niet erg. Het hoofdpersonage Mattias is al even kleurloos: hij is bewust erg passief en wil onzichtbaar zijn (zijn idool is de tweede man op de maan, Buzz Aldrin), wil het leven niet echt leven, laat het langs zich heen glijden, maar desondanks geraakt hij in een zware identiteitscrisis; als je het mij vraagt, is dat een nogal geforceerd gegeven. En tenslotte is er het authentieke, maar intrieste landschap van de Faeröer, waar Mattias zijn wedergeboorte had kunnen vinden met de hulp van een warme gemeenschap van mensen.
Neen, dit verhaal boeide me niet echt en de schrijfstijl stootte me geregeld af. Maar ik geef toe, toch bleef het me intrigeren. Onwillekeurig moest ik denken aan het personage Frits van Egters uit Gerard Reve’s “De Avonden”, zij het dat die een iets cynischer opstelling had, en zelfs dat heeft Mattias niet. Ook de nogal bloedloze pubers in veel van Murakami’s romans schoten me te binnen: ook zij laten het leven langs zich heen glijden; net als bij Murakami zit dit verhaal trouwens ook vol met verwijzingen en citaten uit de moderne (pop)cultuur. Wat me wel aansprak waren de voortdurende linken met Buzz Aldrin’s ruimte-avontuur (er wordt ruim geciteerd uit de conversaties tussen de astronauten en het controlecentrum in Houston), en de overeenkomsten tussen het maanlandschap en dat van de Faeröer. Beetje dubbel gevoel dus bij dit boek. ( )