‘Dorstige Rivier' is een familie-epos dat ons meevoert naar het hart van Irak. De Iraakse familie De Vogel bestaat uit kleurrijke figuren. Hun dromen, verlangens en ervaringen worden door elkaar geschud door de komst van een man die mee verantwoordelijk is voor een van de grootste tragedies van onze tijd: Saddam Hoessein.

Zo staat het op de achterflap van het boek beschreven. In ‘Dorstige rivier’ maken we dus kennis met de ‘mythische’ familie Vogel. Het boek is nogal fragmentarisch opgebouwd. Heel veel personages passeren de revue. De moeilijke namen maken het daarbij soms moeilijk om iedereen uit mekaar te houden. Maar iedereen is uiteindelijk met elkaar verweven als een ‘mythisch tapijtweefsel’. Ongelooflijk wat een prestatie deze auteur geleverd heeft met dit imposante epos! Iedereen was het erover eens dat de inhoud aangrijpend is. Maar het is de humor die de lezer over de streep haalt om al die miserie en wreedheid te doorstaan. Daarbij komt nog dat het boek met een aandoenlijke eenvoud geschreven is en vaak doet denken aan een sprookje, misschien nog eerder een parabel. Een combinatie van mooi, vreselijk en grappig! De rivier stroomt door ieder hoofdstuk van het boek. Ze staat symbool voor het leven, de dood, het verlangen en neemt alle geheimen met zich mee. De terreur van een almachtige dictatuur, de waanzin van constant in een oorlogssituatie te moeten leven, de dubbele seksuele moraal, het noodlot van de vrouw, het algemene wantrouwen, de angst, onvrijheid, onwetendheid, bijgeloof en dromen van liefde. Sterk in het boek is dat zelfs de verschrikkelijkste dingen vaak op een heel mooie poëtische manier beschreven worden. Wreedheid wordt op die manier soms schoonheid, enkel door de taal. Een deprimerend thema in het boek is ook dat op het moment dat de dictator verdwijnt, er dadelijk nieuwe kandidaten klaar staan om zijn plaats in te nemen. De geschiedenis blijft zich op die manier herhalen. Slachtoffers worden dus vaak daders. Het boek is opgedragen aan alle slachtoffers die geen daders geworden zijn. Een vraag die verschillende deelnemers gisteren stelden was: ‘Zou dit allemaal echt gebeurd zijn?’. De auteur baseert zich waarschijnlijk gedeeltelijk op eigen ervaringen en op wat hij rondom zich heeft zien gebeuren. Het sprookjesachtige laat doe dat bepaalde dingen wat uitvergroot worden. Het verhaal gaat immers over waar slechtheid toe kan leiden en over hoe een land psychisch ziek kan worden, waardoor het lijkt alsof iedereen er slecht is. De dictatuur wordt daarom soms op het lachwekkende af uitvergroot en zelfs komisch (vb. de figuur van ‘De Partij’, de passages over de portretten van Saddam en over zijn problemen bij een toiletbezoek). ( )