Meijsing heeft haar onwetendheid aangegrepen als een mooie gelegenheid om het verleden van haar Duitse familie van wat meer dramatisch gewicht (de vage joodse herkomst, de hypothetische afkeer van de nazi's, de tragedie van de immigrant) te voorzien dan de schamele gegevens rechtvaardigen. (…)
Onwillekeurig maakt het resultaat daardoor een ietwat gratuite, overtrokken indruk, want dat het werkelijk allemaal zo dramatisch is geweest weet Meijsing nergens waar te maken. (…)
Wat het boek desondanks redt, dat is het literaire elan waarmee Meijsing de eindjes aan elkaar knoopt. Dat zij kan schrijven, weten we natuurlijk al uit haar vorige werk. Hier bewijst zij met minimale stof opnieuw haar talent. (…)