Brink schreef dit boek toen hij in Frankrijk verbleef en het is de Zuidafrikaanse tegenhanger van "Walging" van Sartre. Er is weinig vrolijks in het zwervende bestaan van de ik-verteller. Als hij dronken uit een bar wordt gezet, ontfermt een oudere man zich over hem. Via deze Serfontein ontmoet de verteller Marie. De verteller en Marie zeggen dat ze van elkaar houden, maar na een tijdje blijkt het niet mogelijk zonder ruzie bij elkaar te zijn. Uiteindelijk springt/valt Marie van het balkon van haar kamer. De politie komt de verteller en Serfontein op het spoor en dan neemt Serfontein de schuld op zich, om zo de doodstraf te krijgen: hij is oorlogsinvalide, zijn zoon is gesneuveld, en hij wil al lang dood. De verteller blijft eenzaam achter. Heeft hij de oude man en Marie echt gekend? Het enige dat hij zeker weet is dat hij bestaat: en verder is er niets. Het boek is associatief geschreven, wat het niet echt gemakkelijk te lezen maakt. Het staat vol met citaten uit de Bijbel en verwijzingen naar mythologie en geschiedenis.