Een hele tijd geleden heb ik dit boek zelf gekocht, om het nog een keer te kunnen lezen. Het beschrijft eigenlijk datgene waar wij in ons gezin ook mee te maken kregen. Dat wat Dorrestein beschrijft is zo herkenbaar! En toch beschrijft ze haar problemen en de obstakels die ze tegen komt op een dusdanige manier dat je wel moet lachen, hoeveel (verdrietige) herinneringen het lezen ook met zich mee brengt.

Een aanrader voor iedereen die ME van dichtbij heeft meegemaakt en voor hen die meer willen weten over 'hoe het nu voelt'. ( )

Renate Dorrestein (1954) vertelt in deze autobiografie over haar ziekte ME (myalgische encephalomyelitis). Ze wordt op een ochtend wakker met het gevoel of ze een kater van de drank heeft, maar vraagt zich af waar de lege flessen zijn gebleven. Sinds die dag zijn haar ledematen verslapt en het nadenken wordt moeilijker. Op zoek naar genezing begint ze een tocht langs reguliere en alternatieve dokters en kwakzalvers. Met haar vriendin die dezelfde ziekte al langer heeft gaat ze zelfs voor een behandeling naar Engeland. Er komt uiteindelijk vooruitgang bij een dokter die bij haar om de hoek woont en haar een streng dieet voorschrijft.
Ondanks het onbegrip waarop ze stuit bij dokters die nog niet veel kennis over de ziekte rond 1990 hadden, weet ze over deze confrontatie met humor te schrijven. ( )