Zes verhalen, met vaak een lange aanloop en een meesterlijke, ontnuchterende conclusie. Thema's zijn onder meer de onbeantwoorde liefde, het lot van de buitenstaander, de eenzaamheid van de kunstenaar, religieuze fanatici. In 'Verwarring en vroeg verdriet' schildert Mann zowat het eigen huishouden, hijzelf als een stilaan wereldvreemde professor, zijn jongste dochter smeert hij haar eerste gebroken hart aan. Het laatste verhaal tenslotte laat zich aanvankelijk lezen als een wat klagerig reisverslag, om vervolgens uit te monden in een neerslag van een bezwerende toveract en een waarschuwing voor het opkomend fascisme. ( )

Thomas Mann heeft me met de novelle "Tonio Kröger" maar ook met de andere kortverhalen uit dit boek bijzonder verrukt. "Tonio Kröger" boeit van begin tot einde, het is een bijzonder eloquente uiteenzetting, bovendien in een prachtig verhaal gegoten, van de problematische aspecten van een authentiek kunstenaar- en schrijverschap in tegenstelling tot de "dilettantenattitude" van mindere goden. Of hoe een kwarteeuw voor Gottfried Benn echte kunstenaars, "bakenverzetters", van zgn. "waterdragers" (cfr. Benn - dubbelleven) onderscheiden worden.
Zowat twintig jaar voor "der Zauberberg" juxtaposeert Thomas Mann reeds de dyonisische (Naphta - r Zb.) en appolinische (Settembrini - r Zb.) tendensen van een oprecht kunstenaarschap en beschrijft ons op een caleidoscopische, duizelingwekkende manier alle aspecten ervan.
Daarenboven bezat de jonge Thomas Mann in deze verhalenreeks reeds ten volle het zeer fijn besnaarde vermogen tot ciselering van de karaktertrekken van zijn personages tot in alle niet vervulde eventualiteiten toe; vandaar wellicht dat hij het predicaat van "der Zauberer" ten volle verdiende...Zijn onnavolgbaar timbre is doorheen zijn volledig oeuvre steeds uniek, constant en, weliswaar met een schuchtere toets, even geniaal gebleven..
Ik las dat kenners van het volledige oeuvre van deze gigant "Tonio Kröger" en de vroege verhalen bijzonder hoog aanslaan; ik kan dit slechts beamen, naar mijn smaak is dit gewoonweg het allerbeste wat literatuur te bieden heeft.

postscriptum dd. 27 aug.

Mario en de magiër. (1930).

In dit even geniaal als beklemmend kortverhaal, zich afspelend in een kuststadje van Mussolini's Italië, neemt Thomas Mann ons mee naar een demonisch opzwepende séance van een perverse illusionist. Zoals meermaals plaatst hij de nadenkende, burgerlijke en serene verteller in contrast met de mefistotelische en gebochelde arrangeur van het spectakel. Dat zo'n kortverhaal net in 1930 tot stand moet komen.....Het is net alsof het een profetisch visioen is van wat die andere even geniale als verdorvene bultenaar Goebbels vanaf de kansel bewerkstelligde met zijn publiek zo'n drie jaar later......Als je de atmosfeer van het beklemmende "Mefisto" van Klaus Mann tot je wil nemen in 55 pagina's, dan lees je maar dit kortverhaal; het is bovendien omstandig gedetailleerd en uitmuntend goed beschreven. ( )