Na in november 2014 aangenaam verrast te zijn door Moeder, kom thuis van Paul Hornschemeier heb ik gelijk twee andere boeken van hem aangeschaft. Een daarvan is The Three Paradoxes.

Op de binnenflap wordt Time geciteerd over dit boek, "If other comics are easy chairs, his works offers the pleasure, and the pain, of reclining on a psychiatrist's couch". En dat is precies hoe ik het ook ervaar.

Het begint met eenvoudige tekeningen en een schijnbaar kinderlijk verhaal. Enkele bladzijden later wordt zichtbaar dat de tekenaar, Paul, dit zit te tekenen en worstelt hoe het verhaal verder zal gaan. Hij logeert bij zijn ouders en om ruimte in zijn hoofd te krijgen gaat hij met zijn vader mee naar buiten voor een wandelingetje. Op straat komen jeugdherinneringen op hem af die met een derde tekenstijl wordt weergegeven. En zo ontvouwt het verhaal zich steeds meer met steeds weer een nieuwe tekenstijl die de gedachtenwereld van de tekenaar weergeeft. Herinneringen, fantasieën en de dagelijkse onzekerheden wisselen elkaar naadloos af.

Prachtig vind ik de tekstballonnen die half buiten de bladzijden vallen waardoor duidelijk wordt dat Paul de ander op dat moment maar half of helemaal niet meer hoort. Dit had ik nog niet eerder op deze manier weergegeven zien worden.

Het meest hilarisch maar misschien ook wel het meest pijnlijk is het gedeelte over Zeno and his Friends. De filosoof die zijn drie paradoxen enthousiast aan zijn medefilosofen vertelt en amper ziet hoe weinig serieus hij wordt genomen.

Een boek waar de schijnbaar eenvoudige tekeningen diepe emoties weergeven en een verhaal waar je iets meer moeite voor moet doen om te kunnen volgen maar dan ook echt een waardevolle ervaring opdoet. ( )

A meta-autobiographical graphic novel drawn and assembled with exquisite skill and attention to detail. Rating this higher for the conceptual and artistic merits than for the story itself, the fractured ends of which never coalesced into anything particularly memorable. ( )

I don't know why Paul Hornschemeier doesn't get more love. ( )

I really like how Hornschemeier employs several different comic styles within the framework of the story. Departing from the realistic looking drawings of him visiting his parents, his childhood memories start out looking like pages out of the Sunday funnies, then more like comic books from the 50's for the memories from high school. Especially interesting is how he confronts his inner demons with rough sketches done in blue ink on plain white paper. ( )

read it twice in 2008, 2nd time near the end of the year