Love the world-building and character development. Good read. ( )

This was more what I was expecting when I first read ASOIAF. Some of the names were a bit of a stumbling block but I liked it. ( )

I can see its influence on George R. R. Martin ( )

Als een boek me zelfs na de zoveelste keer lezen zo weet te boeien, dan is 5 sterren het enige cijfer dat je kunt geven.

Ik blijf de schrijfstijl lekker vinden. Ik heb nooit last gehad van het trage dat sommigen ervaren. ik hou wel van de uitgebreide beschrijvingen.

De karakters zijn fenomenaal met als leukste natuurlijk Simon.

Simon stuntelt eigenlijk van de ene ramp in de andere en overleeft zeker in het begin voornamelijk door puur geluk. Later in de serie groeit hij daar wel in. Op zich wel logisch aangezien ik maar weinig jonge pubers ken die doordachte dingen doen.

Miriamele is wat onzeker, maar ook erg leuk dat ze niet een afwachtend poppetje is, maar zelf beslissingen neemt en daar de consequenties van draagt. En dat ze van zich afbijt vind ik persoonlijk ook een groot pluspunt.

Morgenes is je standaard wijze oude verstrooide man met geheimen. Ik wilde maar dat ik zo iemand kende.

Rachel is sympathieke oude brommerige vrouw met een grote mond en een klein hartje. (Ik heb een groot zwak voor Rachel de Draak.)

Binabik had ik meteen een zwak voor. Ik vind hem eerlijk, trouw en oprecht. Bovendien heeft hij gevoel voor humor. Dat hij niet meteen het achterste van zijn tong liet zien, vind ik alleen maar logisch. Het waren nogal rare omstandigheden en ik kan me zo voorstellen dat hij ook niet meteen vertrouwen stelt in een opgeschoten jongen, die lichtelijk hysterisch aan het doen is.

Jiriki is geheimzinnig en raadselachtig. Hij fascineert mij mateloos. (Ja, ook bij de zoveelste keer lezen).

Haestan's vriendelijkheid en levensinstelling trekken mij erg aan.

Jozua, ik weet niet wat ik van hem moet denken, ook niet na alle keren dat ik de hele serie gelezen heb. Hij heeft mijn sympathie, maar af en toe kan ik hem wel schoppen. Vorzheva kan best een vent vinden met wat meer pit en wat minder doemgedachten.

Pryrates is een engerd en totaal niet symphatiek. Echt een slang. ( Sorry slangen)

Naast de karakters en de manier van schrijven, vind ik de plot ook geweldig. Diepgaand, met meerdere lagen. Vol verborgen subplots en onverwachte wendingen die totaal logisch blijven in het verhaal. Geweldig.

Voeg daar nog een wereld vol geschiedenis, vreemde volkeren en verschillende habitats aan toe en je hebt een meesterwerk. ( )

Orphaned Simon grows up reluctantly in the kitchens and gardens of the ancient castle Hayholt, but his ordained future of brooms and pans is disrupted by a feuding royal family, a secret society, and the stirrings of a forgotten enemy to humanity. And there's elves. And dragons.

I really liked the first third of this novel, which featured kitchen-boy Simon running amok in a huge and empty castle-state. My interest started flagging as soon as Simon left Hayholt and started going through the familiar epic-fantasy motions (e.g. dark forests, immortal evil, elves). It also features some familiar Williams tics, especially the Pynchon-esque vocabulary, enormous cast, and abundant figurative language. (You could probably develop an elaborate drinking game just from the frequency of objects compared, in the novel, to either apples or bees.) On the other hand, Simon is a realistically muddled adolescent, and his relationship with the troll Binabik is non-cloyingly sweet. ( )