1935. Constantine, eight years old, was working in his father's garden and thinking about his own garden, a square of powdered granite he had staked out and combed into rows at the top of his family's land. Eerst wiedde hij altijd de bonestaakrijen van zijn vader, daarna kroop hij langs de knoestige taaie ranken van zijn vaders wijngaard om eigenzinnige uitlopers weer langs de stokken te leiden met bruin touw - voor hem precies de juiste kleur en structuur van vrome, tot mislukking gedoemde inspanningen... Steeds als zijn vader dingen zei als:'We werken ons dood om in leven te blijven', zag Constantine dit touw voor zich, ruig, sterk en saai, met een weerbarstig soort beharing, je kon er de hele wereld mee samenbinden tot een log pak dat niet onderworpen en gebonden wilde blijven, net zoals wijnranden zich los bleven werken en uitbundige, zich naar de hemel uitstrekkende uitlopers vormden. Het tot orde roepen van de wijnranken behoorde tot zijn taken en hij had zowel respect als minachting voor hun koppige vrijheidsdrang ontwikkeld. De wijnranken leidden een verborgen chaotisch leven en bezaten een sluimerende wil, maar hij, Constantine, moest het ontgelden als ze niet netjes in de gewenste richting waren opgebonden.