While a nice, hopeful, read this books overstayed it's welcome by quite a bit. It felt like there was a lot of repetition and the secondary love story plot felt forced and entirely unnecessary. ( )

3.75⭐ ( )

Under the Whispering Door was written by TJ Klune, the same brilliant author who wrote one of my favourite books, The House in the Cerulean Sea. I seized the chance to read more by Mr. Klune. His characters are always multi-faceted, many of them are queer, others people of colour. Klune's books are inclusive, and powerfully written.

I found this book terribly painful, and I wept through the last few chapters. I don't know whether right now was the worst time or the best time to read this novel. It's largely about death, and living a full life, and as I am coming face-to-face with my own mortality, the story both reassured me and terrified me.

The book also made me ache terribly for someone who understands me the way the lovers do in this novel. I will say that I found the romance far too like the one in The House in the Cerulean Sea. It was far too predictable that the two characters will end up together. I also didn't like the last-minute literal plucked-from-death trope, I found it unconvincing and a little annoying. That being said, I really did like this book.

Mr. Klune, you owe me Kleenex. ( )

Hoe is het mogelijk dat ik niet meer wist dat ik dit boek al een keer gelezen had? Geen idee. Maar ik was er nu echt van onder de indruk. Meneer Klune is hard op weg om een van mijn favoriete schrijvers te worden.
Wallace Pierce is een nietsontziende advocaat die leeft om te werken. En dat is dan ook alles wat hij doet, totdat hij plotseling overlijdt aan aan hartaanval en op zijn eigen begrafenis in de kerk wordt opgepikt door een jonge vrouw, Mei. Hij kan niet geloven dat hij dood is, maar hij ziet zichzelf liggen in een kist. Mei is een Reaper, zij haalt de overleden zielen op en neemt ze mee naar een plek waar ze kunnen wennen aan het idee en op hun eigen tijd kunnen doorgaan naar het hiernamaals.
Wallace komt terecht in een thee-winkel in Charon Crossing die geleidt wordt door Hugo Freeman, een jonge aantrekkelijke man, die gay is. In het huis boven de winkel wonen ook Nelson, de opa van Hugo en Apollo, een hond, beiden overleden maar ze blijven hangen om een oogje op Hugo te houden. Ook Mei woont daar. Langzamerhand begint Wallace te wennen aan het idee dat hij dood is, maar hij wordt ook verliefd op Hugo en dat is onhandig want ze kunnen elkaar niet aanraken. Wallace wordt steeds milder in zijn ideeën en hij krijgt een nieuw doel.
Het gaat over vertrouwen, onvoorwaardelijke liefde, vriendschap en behulpzaamheid. Heel fijn boek. ( )

Wallace Price is a ghost observing his own funeral. He was a ruthlessly successful lawyer, and he's supremely disapproving that nobody can think of anything good to say about him at the small gathering. In the midst of his self-centered consternation, Mei arrives to escort him to "the ferryman." Arriving with Mei at an unassuming tea shop, Wallace meets two additional ghosts: an elderly man named Nelson, and the dog Apollo. He also meets Hugo, the tea shop proprietor whose role is to assist the newly dead with "crossing over" to what comes next.

This book has all the emotions, but also asks some philosophical questions. Despite the innately heavy nature of a story about death, the narrative was given a deftly lighthearted delivery, and I laughed out loud in a number of places. I strongly resisted growing to like Wallace because of how unsympathetic he was when introduced, but this is essentially the story of his redemption, and by the end I was convinced. This was for me a 3/3.5-star book most of the way through, until it hit 4 stars during the last 15% or so. By far the strangest thing about my experience with this book is having read it simultaneously, purely by coincidence, with Cemetery Boys. The parallels are eerie. ( )