In a word; hysterical! Having read the first Hundred Year Old Man book which was funny in its own right, this story goes far beyond. For those familiar, when we first meet Alan, he escapes from a nursing home in Sweden and in the process stumbles across a suitcase with millions. In this story, Alan bonds with Julius, an asparagus importer/exporter and together they fumble their way around the world. Similar to the first book, Jonasson bends genre with a quasi-Monty Python approach. As a result, many of the chapters are outlandish. Better yet, nothing is held back when it comes to bashing world leaders, Trump included. If you enjoy laughing out loud, plots that twist and turn in the most outrageous manner, you'll enjoy the antics of Alan and Julius in this story. Highly recommended! ( )

Proseguono le avventure di Allan Karlsson e del suo caro amico Julius che per sfuggire ai creditori si troveranno a girare il mondo per salvarlo da oscure minacce nucleari.
Un’altra storia surreale e paradossale, ironica, arguta e molto divertente, una piacevolissima lettura di evasione, perfetta per staccare la spina. ( )

Het lijkt ietwat onvermijdelijk dat ook bij boeken, net als bij films, een bestseller automatisch tot gevolg heeft dat er een vervolg moet komen. Nu was het eerste boek over de 100-jarige ook erg leuk, maar of dat een vervolg rechtvaardigt, is de vraag.

In een interview gaaf Jonasson aan dat Allan in zijn hoofd kwam. Dat de tijd om Allan vroeg. Dat het boek dat hij aan het schrijven was niet liep zoals het moest lopen, kortom, er moest iets anders gebeuren. Roerige tijden, wie beter om commentaar te leveren dan Allan Karlson?

We beginnen dus met Allan in Indonesië, waar hij zijn kapitaal er doorheen jaagt, geniet van zijn ouwe dag. Maar zoals je kunt verwachten, niets gaat zoals gepland, dus op een dag zit hij met zijn maat Julius in een luchtballon die in de Indische Oceaan neerstort. Ze worden gered door een toevallig passerende tanker uit Noord-Korea, het begin van een reeks avonturen, zoals hem in het eerste boek ook al overkwam.

Groot verschil met het eerste boek is dat dit verhaal over een enkel jaar gaat, terwijl het eerste boek juist zo goed was vanwege de afwisseling tussen het avontuur in het nu, met tussendoor de gebeurtenissen uit het verleden, de eerste 99 jaar. In dit boek ontbreekt die afwisseling, waardoor het boek nog sneller lijkt te gaan dan het eerste deel. Dit kun je als aanbeveling zien, maar ook als kritiek. Want waar ik in het eerste deel zonder problemen meeging langs Franco, Truman, Stalin en Churchill, kostte het me nu moeite om te accepteren dat Allan binnen een dag in Washington al op de golfbaan stond met Trump. Dat de willekeurige voorbijganger iets verder in het verhaal een Duitse diplomaat was, waardoor hij later in het boek rechtstreeks contact krijgt met Merkel.

Kortom, de geloofwaardigheid die in het eerste boek niet zo relevant was, is storend in het tweede boek. En dan kan de schrijver in een interview wel zeggen dat ‘Allan schreeuwde om een terugkeer’, het lijkt er meer op dat de uitgever schreeuwde om een vervolg, een nieuwe bestseller. Maakt het dat een slecht boek? Nee, maar zeker ook geen goed boek. Het is er, de echte fans zullen niet teleurgesteld raken, de lezer die kritisch las, is na het eerste boek waarschijnlijk al afgehaakt.

Citaat: “Hij werd afgezet en naar het vasteland gestuurd. Een paar jaar later stierf hij straatarm en verloederd in een herberg ergens in Zwitserland. Hij was begonnen als koning, was gedegradeerd tot graaf, leefde een paar jaar als kolonel Gustafsson en eindigde als alcoholist. Niet bepaald een carrière als een komeet.” (p.244/268) ( )

Sorry, Allan, for this low rating ( )

‘De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween’ (2011) maakt zijn comeback in een vervolgroman die Jonas Jonasson naar eigen zeggen nooit had willen schrijven. Dat de Zweedse schrijver het toch deed, komt ‘omdat het zo slecht gaat met de wereld’, zoals hij in de inleiding verklaart. Niet toevallig luidt de titel van de sequel ‘De 100-jarige man die terugkwam om de wereld te redden’. De moraliserende ondertoon is onmiskenbaar en blijft de hele roman lang nadreunen, hoezeer de schrijver ook zijn best doet om weer een hilarische schelmenroman op papier te krijgen.

Jonasson schrijft dat zijn hoofdpersoon ‘veranderd is’. Sinds hij een tablet heeft, komen alle vreselijke nieuwsfeiten uit de hele wereld dag in dag uit bij hem binnen. Van lieverlee stapt hij af van zijn devies ‘alles is zoals het is en wordt zoals het wordt’. Hij wil er ‘iets aan doen’. De wereld redden, zeg maar.

Aan het begin van de roman treffen we de honderdjarige Allan Karlsson in een hotel op Bali, waar hij samen met de 70-jarige Julius Jonsson prinselijk leeft van het geld uit de koffer die ze in het vorige boek toevallig vonden. Maar de verveling slaat toe, ‘je kan niet elke dag gekleurde drankjes drinken’. Er komt verandering in de situatie op het moment dat de vrienden Allans honderdeneerste verjaardag vieren met een ballonvaart. Hoeft het gezegd dat de ballonreis de motor wordt van een nieuwe, spectaculaire roadtrip?

Natuurlijk raakt de ballon uit koers. Voor ze het beseffen vliegen ze boven de Indische Oceaan. Hun noodsignalen bereiken een schip dat - toevallig? - uit Noord-Korea komt en hen zowaar de hoogste politieke regionen van de politiek binnenloodst. Karlsson is trouwens wel wat gewend op dat vlak. Tijdens zijn lange leven ontmoette hij als ‘ontstekingsdeskundige’ ongeveer alle grote wereldleiders van de twintigste eeuw, onder wie Stalin, Mao, Roosevelt en Franco. Dit keer maakt hij kennis met de Noord-Koreaanse leider Kim Jong Un, die Karlsson opdraagt te helpen bij de productie van plutonium. Dat ziet de honderdeneenjarige niet zitten. Met veel praatjes ontkomt hij aan de opdracht en de opdrachtgever. Zijn verdere reizen leiden via de Verenigde Staten terug naar Zweden, om te eindigen in Tanzania. De hele tijd reizen de grote wereldproblemen met hem mee.

Pas in Zweden - vanaf bladzijde 169! - slaagt Jonasson erin te doen waar hij echt goed in is. Pas dan komen de kompanen weer nieuwe mensen tegen die hen in de richting sturen van de knotsgekke avonturen waarmee ze in het vorige boek zo wisten te bekoren. Allan en Julius belanden bij een zekere Sabine, die een kruidenierswinkel annex begrafenisonderneming runt. Samen specialiseren ze zich in ‘persoonlijke’ lijkkisten. En laat het nou net met zo’n lijkkist fout gaan, als een beruchte neonazi in een kist ‘beschilderd met konijntjes’ in plaats van met hakenkruisen wordt afgeleverd. Natuurlijk worden ze daarna achternagezeten door neonazi’s. Later komen de vrienden nog een ontgoochelde Duitse spionne tegen, een gewiekste Masai en een Indiase ‘zakenman’. Zoals wel vaker in schelmenromans, ontwikkelen al deze figuren ongecompliceerde vriendschappelijke relaties . ( )