L’ultimo amore di Baba Dunja è un breve romanzo delizioso ambientato a Černovo, uno dei paesi evacuati in seguito al disastro nucleare di Černobyl' nel 1986. Baba Dunja, la nostra protagonista, passati alcuni anni dal disastro, ha deciso di ritornare nel paese natio, incurante delle radiazioni e della preoccupazione della figlia, medico in Germania.

È difficile non amare Baba Dunja – la sua simpatia, la sua gentilezza, la sua tenacia ce la rendono immediatamente vicina. Chi ha avuto a che fare con una persona anziana riconoscerà in Baba Dunja quella voglia caparbia di passare gli ultimi anni della propria vita nel modo in cui si è scelto, anche se questo modo è assolutamente incomprensibile a chi è più giovane.

È un romanzo che fa bene al cuore e ha un sapore buono, di quel buono autentico e genuino del quale sembriamo dimenticarci ogni giorno di più. Sarà per questo che Bronsky ha creato un’ambientazione che, pur radicata in un evento drammatico della storia europea, sembra posta al di fuori del tempo? Cosicché potessimo ritrovarla in qualunque momento?

L’unico difetto che sono riuscita a trovargli riguarda il calo della tensione narrativa: dopo un inizio fulminante (uno dei più accattivanti che abbia mai letto), nella seconda metà (e nonostante accada l’impensabile) il ritmo rallenta e l’interesse di chi legge ne risente un po’. Però vale sicuramente il vostro tempo: mica volete perdervi la conoscenza del gallo Konstantin? ( )

Kurzweilige Geschichte einer Rückkehrerin nach Tschernowo ( )

I really loved this book. It took me quite a long time to finish, but that had nothing to do with the book and everything to do with me being stubborn and lazy regarding my German. It is a gorgeous story, highly recommend. ( )

Relatat en primera persona (tot un encert), la baba Dúnia explica una mica la seva vida passada i present al poble de Txernovo, ara que ja ha explotat el reactor nuclear i el poble es troba en la zona de la mort.
Malgrat aquesta circumstància, unes poques persones prefereixen viure al poble, cadascú per algun motiu (no sempre revelat) i amb poc contacte amb l'exterior ni tan sols entre ells.
Algunes de les seves reflexions m'han fet pensar (la seva relació -totalment altruista- amb la filla i la néta; la no relació amb el fill; amb Maria, la veïna, o altres habitants) però trobo que explora poc les novetats de la situació real de la filla i la neta. ( )

Evdokija Anatoljewna, beter bekend als Baba Dunja, is een dame op leeftijd; ze is al een tijdje geen 82 meer, zoals ze het zelf zegt. Baba Dunja is na jaren afwezigheid teruggekeerd naar het dorp waar ze is geboren en opgegroeid, het dorp waar ze is getrouwd en een gezin heeft gesticht, het dorp ook dat ze halverwege de jaren ‘80 abrupt heeft moeten verlaten vanwege de ramp met de nucleaire reactor in Tsjernobyl. Want het dorpje Chernowo ligt diep in de verboden zone rondom de reactor.

Het leven als evacué, in een klein kamertje in een grijze Sovjetstijl-flat maakt haar niet gelukkig, haar kinderen zijn naar het buitenland vertrokken, haar man is overleden, en Baba Dunja rest niet veel meer dan sterven. Waarom dan niet in haar oude huisje? Maar de dood laat nog even op zich wachten, er komen meer ouderen terug naar het dorp, en er ontstaat een bijna levendige dorpscultuur. Tot er op een dag een man met een jong meisje arriveert. Kinderen naar de nucleaire zone brengen, dat gaat de oudjes te ver, en al snel loopt de situatie behoorlijk uit de hand.

Alina Bronsky (1978) is een Russisch-Duitse schrijfster, geboren in Rusland, opgegroeid in Duitsland, waar ze nog steeds woont. Zij schrijft in het Duits. Haar bekendste boek is ‘Die schärfsten Gerichte der tatarischen Küche’ dat ook in het Nederlands is vertaald. Dat laatste geldt overigens niet voor Baba Dunja, dat zal je in het Duits of Engels moeten lezen.

Baba Dunja is in verschillende opzichten een licht boek. Met zijn 135 pagina’s is het letterlijk licht, en zeer geschikt als boekje voor in de trein. Maar ook de toon is licht en humoristisch. Althans, op de oppervlakte, want er zit een behoorlijk sombere en melancholieke ondertoon in het boek, bijna achteloos en tussen de regels door. Juist door het contrast met die lichte boventoon komt het verdrietige extra hard aan, dat is heel knap gedaan. En is ook de reden dat ik dit boek met 4 sterren waardeer. Ook al zit er ergens in mijn hoofd een stemmetje dat zich afvraagt of dit boek de bewoners van het gebied rondom Tsjernobyl wel helemaal recht doet. ( )