Condemned in Tsarist Russia
Review of the Amazon Kindle Public Domain eBook edition (2012) translated from the Russian language original Рассказ о семи повешенных (The Tale of the Seven Hanged) (1908)

I was not at all familiar with Leonid Andreyev's work until I chanced upon my GR friend Kiekiat's 4-star rating for The Seven... and I had to investigate further. Seeing that there was an Estonian character named Ivan Yanson (would have Jaan Jaanson in Estonian, or John Johnson in English) I took that as a sign to be sure to read it.

As it happens, Yanson is the most pathetic character of The Seven... and is one of two condemned murderers alongside the five members of a terror cell who had planned an assassination of a government minister. Andreyev paints portraits of each of seven in individual chapters and manages to convey the various states of fear, defiance, stoicism, acceptance, and other emotions that occur. These are simplified by being assigned 1 to 1 to each character. It is quite the unique novella and it is curious that it passed the Tsarist censors at the time. Admittedly it doesn't criticize the regime, but allowing sympathy for the condemned is not something that you would expect in repressive totalitarian states.

The public domain translation is that of Herman Bernstein who produced it as early as 1909. It still reads very well although some archaic spellings are present e.g. "Esthonians" instead of the present day "Estonians".

The Seven... is based on a true 1908 case where an anti-Tsarist terror cell was arrested and charged with the planned assassinations of Grand Duke Nikolai Nikolaevich (a grandson of Tsar Nicholas I) and the Minister of Justice I.G. Shcheglovitova. The plot was disclosed by an informer. The group was tried by a Military Tribunal and 7 of them were hanged, with 2 sentenced to 15 years of hard labour. 3 of the group members were women, including 2 of the hanged. I found this background information from the Russian Wikipedia entry for the book, the English Wikipedia entry has only a short summary of the novel itself.

Trivia and Links
The character Werner in The Seven... was based on the real-life Vsevolod Lebedintsev who was arrested under the name of Mario Calvino as he had re-entered Russia with identity papers borrowed from that Italian socialist. Fearing prosecution after Lebedintsev's execution, Calvino emigrated to the Americas where his famous author son Italo Calvino was born in Cuba. The family later returned to Italy.

The Seven... has been adapted into film and stage plays several times. The most recent film version is the Slovak language Balada o siedmich obesených (1968) dir. Martin Holly. ( )

There has always been a childhod memory lurking in the back of my mind, of a painting or photograph in an old Russian history book: young revolutionaries being hanged together, among them a young woman. I’m not sure why it made such a strong impression, but it was the first thing I thought of when I discovered Leonid Andreyev’s Seven Hanged].

Andreyev was a lawyer, with a side job of court reporter, so he was thoroughly acquainted with the Russian legal system and those caught up in it on both sides. Five of the seven here were idealistic young revolutionaries, bent on assassinating a government minister, but betrayed by an unknown person. The other two, in a kind of crucifixion echo, were common criminals. The trials of those being hanged are told here only briefly, as almost peripheral events. Andreyev was concentrating on what it means to the individual to know life will end at a given date and time and in a terrible way.

Initially, he describes each of his defendants as they were in real life, life before their lives were interrupted, giving the reader an idea of what is being lost in this senseless state directed slaughter. Even before that, however, he spends time on the minister who has been told of the plot to assassinate him the next day. This man, knowing the plot has been subverted, can easily continue in his belief that he is immortal, for death doesn’t come to such as he.

The minister constrasts sharply with the intinerant Estonian peasant, barely able to comprehend Russian, completely alone in the world. Sentenced to death, he can only say “Not hang me”. Such a fate was beyond his imagination. Then there was Gypsy Mike, for whom there was no hope. In court, he asked for permission to whistle.

The desperate agony of a man being murdered, the savage thrill of a killer, a terrible pang of foreboding, a call for help, the darkness of foul weather in an autumn night, a sense of solitude - all of these things were there in that shrieking, wailing sound, which belonged to neither man nor beast... And with easy hearts, without pity or any feelings of remorse, the judges sentenced Gypsy Mike to death.

Writing of the five, Andreyev’s portrayal of the suddeness and finality of the trial, the sentence and the thirty-six hours left of life is almost visceral. Each approaches the inevitable in a different way. One is terrified, unable even to walk. One, nameless, is the classic revolutionary, “grown weary of living and struggling”. The young girl, Musya, is almost accepting.

By following these seven and their thoughts right to the steps of the scaffold, Andreyev’s plea against capital punishment is an existential masterpiece with the impossible hope of moving the Russian establishment.

This book was initially published in 1908, at a time when Andreyev was considered by many to be the greatest living Russian author, an assessment he would have agreed with, although most added the caveat ‘next to Tolstoy’. However he opposed the Bolsheviks and in 1917 moved to Finland, where he died in 1919. His works were suppressed in the Soviet Union and he has only been rehabilitated there since its collapse. As early as 1909, however, this book was translated into English by the Russian born American Herman Bernstein, with an introduction by Andreyev, explaining his opposition to capital punishment, which unfortunately is not included in this Penguin edition.

In an essay in BBC Arts, the translator Anthony Briggs suggests that ironically other anarchists, particularly those who murdered the Archduke Franz Ferdinand, were influenced in completely the opposite way than that intended by Andreyev. The ringleader of that plot, Danilo Ilic, had actually translated Andreyev’s book. In Briggs’s words, Instead of condemning the young activists for their naive and immoral conduct, he was won over by their idealism, selfless sincerity and courage.

Wat zou er in je omgaan als je de doodstraf krijgt opgelegd? Wat zou je doen, wachtend in je kleine gevangeniscel op die laatste dag?

Dit boek volgt het verhaal over 5 terroristen en 2 misdadigers die de doodstraf krijgen, daarop moeten wachten, en vervolgens moeten ondergaan. Het lot van hen allen is hetzelfde, maar hoe zij hier mee omgaan is verschillend van persoon tot persoon. De een word gek, de andere focust op trainen en weer een ander ziet het leven op een nieuwe manier. Veel van het leed dat word ondergaan in de cellen word uiteindelijk veroorzaakt door hun eigen gedachtengangen en geest. De grootste boosdoener in die cellen is dus uiteindelijk henzelf.

Het taalgebruik in deze novelle is absoluut prachtig. Zoals bijvoorbeeld hier bij een beschrijving over een ervaring van een van de gevangenen:

Andreyev: "En het leven werd nieuw. Hij probeerde wat hij zag niet meer als vroeger in woorden uit te drukken, die woorden bestonden niet in de arme, karige mensentaal. De kleine laagheid die bij hem minachting voor de mens had gewekt, soms zelfs afkeer van een gezicht, was totaal weg: zoals een ballonvaarder gore steegjes beneden ziet verdwijnen en lelijkheid fraai ziet worden."

Het is voorzien van een nawoord dat is verzorgd door Bert Natter dat nog een beetje achtergrond geeft over de totstandkoming van dit vertaalde werk en over de auteur, en het boek zelf. Voor de 140 pagina's die het boek lang is, is het zeker je tijd meer dan dubbel en dwars waard. ( )

Wat zou er in je omgaan als je de doodstraf krijgt opgelegd? Wat zou je doen, wachtend in je kleine gevangeniscel op die laatste dag?

Dit boek volgt het verhaal over 5 terroristen en 2 misdadigers die de doodstraf krijgen, daarop moeten wachten, en vervolgens moeten ondergaan. Het lot van hen allen is hetzelfde, maar hoe zij hier mee omgaan is verschillend van persoon tot persoon. De een word gek, de andere focust op trainen en weer een ander ziet het leven op een nieuwe manier. Veel van het leed dat word ondergaan in de cellen word uiteindelijk veroorzaakt door hun eigen gedachtengangen en geest. De grootste boosdoener in die cellen is dus uiteindelijk henzelf.

Het taalgebruik in deze novelle is absoluut prachtig. Zoals bijvoorbeeld hier bij een beschrijving over een ervaring van een van de gevangenen:

Andreyev: "En het leven werd nieuw. Hij probeerde wat hij zag niet meer als vroeger in woorden uit te drukken, die woorden bestonden niet in de arme, karige mensentaal. De kleine laagheid die bij hem minachting voor de mens had gewekt, soms zelfs afkeer van een gezicht, was totaal weg: zoals een ballonvaarder gore steegjes beneden ziet verdwijnen en lelijkheid fraai ziet worden."

Het is voorzien van een nawoord dat is verzorgd door Bert Natter dat nog een beetje achtergrond geeft over de totstandkoming van dit vertaalde werk en over de auteur, en het boek zelf. Voor de 140 pagina's die het boek lang is, is het zeker je tijd meer dan dubbel en dwars waard. ( )

Wat zou er in je omgaan als je de doodstraf krijgt opgelegd? Wat zou je doen, wachtend in je kleine gevangeniscel op die laatste dag?

Dit boek volgt het verhaal over 5 terroristen en 2 misdadigers die de doodstraf krijgen, daarop moeten wachten, en vervolgens moeten ondergaan. Het lot van hen allen is hetzelfde, maar hoe zij hier mee omgaan is verschillend van persoon tot persoon. De een word gek, de andere focust op trainen en weer een ander ziet het leven op een nieuwe manier. Veel van het leed dat word ondergaan in de cellen word uiteindelijk veroorzaakt door hun eigen gedachtengangen en geest. De grootste boosdoener in die cellen is dus uiteindelijk henzelf.

Het taalgebruik in deze novelle is absoluut prachtig. Zoals bijvoorbeeld hier bij een beschrijving over een ervaring van een van de gevangenen:

Andreyev: "En het leven werd nieuw. Hij probeerde wat hij zag niet meer als vroeger in woorden uit te drukken, die woorden bestonden niet in de arme, karige mensentaal. De kleine laagheid die bij hem minachting voor de mens had gewekt, soms zelfs afkeer van een gezicht, was totaal weg: zoals een ballonvaarder gore steegjes beneden ziet verdwijnen en lelijkheid fraai ziet worden."

Het is voorzien van een nawoord dat is verzorgd door Bert Natter dat nog een beetje achtergrond geeft over de totstandkoming van dit vertaalde werk en over de auteur, en het boek zelf. Voor de 140 pagina's die het boek lang is, is het zeker je tijd meer dan dubbel en dwars waard. ( )