If you don't like T.S. Eliot, Iris Murdoch, Wittgenstein, Herbert Read, Bertrand Russell or brits in general, this is the book for you. Hard to believe there was so much ill will in one person. He finally put it all down, just before he died--probably the best time to vent.
A warning: unless you have interests in or animosity towards Brit intellectual life of the 40-50, this could be a bore. ( )

Ik ben blij dat privé-domein dit vierde en laatste deel van de memoires van Elias Canetti aan de lezer bezorgde. Dertig jaar geleden las ik de eerste drie delen en die boeiden mij mateloos.

Hier lezen we zijn herinneringen aan Engeland tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Hij emigreerde er met Veza na heel wat omzwervingen. en filosofeert ronduit over zijn niet-aanrakingsfeesten. Veza werd met een mismaakte onderarm geboren. Trefzeker.....
en analytisch portretteert hij een rist bekende en minder bekende figuren die hun pad kruisten: ethicus en filosoof Bertrand Russell, dichter T.S. Eliot, Dylan Thomas, Enoch Powell, schilder Oskar Kokoschka en schrijfster Iris Murdoch apelleren aan ons collectief geheugen. Canetti's fascinatie voor excentriekelingen levert fonkelend proza op over verpauperde adel en geëmigreerde verschoppelingen, ijdele dichters en andere merkwaardigen off the beaten track. Zelfs een raadselachtige straatveger komt even aan bod.

Met het hem eigen panache en kleur vertelt Canetti over dwangmatige feestjes, beschrijft hij het starre patroon, de britse stiff upperlip, de verveling die zweemt naar Gosford Park, waar zijn eruditie geen uitweg ziet, maar waarop hij zijn sociologische inzichten kan botvieren. Het is Canetti er vooral om te doen het karakter van deze soms kille party's bloot te leggen in de door klassebewustzijn gedomineerde Engelse cultuur. Daar refereert Alain de Botton aan in een van zijn boeken: Status anxiety. Canetti's talent voor vriendschap stond in schril contrast met zijn individualisme. De spanningen die uit dat conflict voortvloeiden dreven hem soms even weg van zichzelf. In zijn autobiografie noemt Marcel Reich-Ranicki hem een ijdeltuit, een cultureel orakel, en in een weinig flatterend artikel op internet uit Die Weltwoche maakte hij gewag van een "Gottesmonster", een geuzennaam die John Bayley, de weduwnaar van Iris Murdoch, hem toedichtte. (cfr. http://www.weltwoche.ch/artikel/?AssetID=5654&CategoryID=63 ).
Wat er ook van zij, hij blijft voor mij een eminent en stijlvast observator en sociologisch analyticus die getuigenis aflegt van een boeiend geestesleven. En de lectuur van het martyrium trof me midscheeps. ( )

Elias Canetti's collection of writings, published posthumously, is about the time he spent in the UK during WW II.

While it is not as captivating as his first three autobiographic books, it is filled with interesting stories, viewpoints and not least details about other famous writers, such as Iris Murdoch.

For Canetti enthusiasts, it really is a must-read. For those unfamiliar with his writing, I'd recommend the reading of the first three autobiographies first.

Or, if you want the real deal, try "The Blinding", his only novel, which is really quite brilliant. ( )