De drijvende brug der dromen is een mooie titel die is ontleend aan een regel uit het laatste boek van het verhaal van Genji. Dit is een zeer korte roman (ongeveer honderd pagina's) over Tadasu, een jonge jongen die twee moeders heeft gekend: zijn biologische moeder die veel te vroeg stierf in afwachting van zijn tweede kind en de tweede vrouw van zijn vader aan wie het dezelfde eerste wordt gegeven naam als eerste.
De twee moeders delen zoveel gemeenschappelijke eigenschappen en geven hem zo'n continuïteit van moederlijke liefde dat Tadasu's herinneringen hen niet van elkaar konden onderscheiden.
Tanizaki roept op briljante wijze de driehoeksverhouding op die ontstaat tussen het kind, de attente vader die ernstig ziek wordt en de draagmoeder die van nature de reïncarnatie wordt van de overleden moeder.
In een zeer Japanse sfeer, in de Hermitage met Reigers en zijn uitgestrekte landschapstuin, distilleert Tanizaki met het subversieve talent dat we hem kennen de duistere relatie tussen de jongen en een stiefmoeder die ogenschijnlijk soepel en sereen is, maar die haar toch graag uitnodigt om te slapen in haar bed en bied haar het hoofd aan, zelfs als haar borsten volledig verstoken zijn van melk.
In de ogen van het kind wordt de wereld van volwassenen opgeroepen als een universum van geheimen en onbegrijpelijke beslissingen. Geheimen die zouden moeten beschermen, die het zelfvertrouwen en de openhartigheid van de kindertijd afstompen.
Een duistere en nogal verontrustende roman. ( )

Le pont flottant des songes est un joli titre emprunté à un vers du dernier livre du Dit du Genji. Il s'agit d'un roman très court (une centaine de pages) mettant en scène Tadasu, un jeune garçon ayant connu deux mères : sa mère biologique morte beaucoup trop tôt en attendant son deuxième enfant et la seconde épouse de son père à laquelle il est donné le même prénom que la première.
Les deux mères partagent tant de traits communs et assurent auprès de lui une telle continuité de l'amour maternel que les souvenirs de Tadasu ne pourraient les distinguer l'une de l'autre.
Tanizaki évoque avec brio la relation triangulaire qui s'établit entre l'enfant, le père attentif qui tombe gravement malade et la mère de substitution qui devient tout naturellement la réincarnation de la mère disparue.
Dans une atmosphère toute japonaise, au sein de l'Ermitage aux Hérons et de son vaste jardin paysager, Tanizaki distille avec le talent subversif qu'on lui connaît la relation trouble qui lie le garçon à une belle-mère apparemment lisse et sereine, mais qui aime néanmoins l'inviter à dormir dans son lit et lui offrir la têtée, y compris quand ses seins sont totalement dépourvus de lait.
Dans le regard de l'enfant, le monde des adultes est évoqué comme un univers de secrets et de décisions incompréhensibles. Des secrets censés protéger, qui émoussent la confiance et la candeur de l'enfance.
Un roman trouble et assez troublant. ( )