Recenzoj
Citaĵo
„ Norvegujo antaŭ cent jaroj. Malsata fjorda vilaĝo. Tie la heroo Brand fariĝas pastro.
La versa dramo priskribas la strebadon de Brand sur senkompromisa vojo al Dio. Brand vivigas ideojn de la dana filozofo Kierkegaard : la vojo al Dio estas sendependa de la homa komunumo. Belo, amo, ĝojo estas vantaj. Ilin senbedaŭre oferu por atingi Dion. Brand tiel detruas, oferas sian familion. Ilian infanon minacas morto, se ili ne iras al pli mildklimata loko. Sed tio signifus forlasi la pordian laboron. Kiu ne oferas "la tuton", predikas Brand, povus same bone oferi "nenion", la ofero restas vane. Brand trovas, ke por lia edzino Agnes la infano estas idolo, falsa dio. Do mortas la infano, kaj flegi ĝian memoron estus idoladoro. Agnes devas fordonaci ĉiujn infanvestaĵojn, ne rajtas konservi eĉ unu memoraĵon, ĉar necesas doni "nenion aŭ la tuton". Kaj eĉ pli : kiu nur oferas malvolonte, kvazaŭ pagante prezon, oferas vane. Jen denove Kierkegaard. Nevolata ofero ne havas valoron. Kaj kiam Agnes, gvidata de Brand, atingis tiun punkton, venas la lasta konsekvenco. Kiu ĝis tiu grado iris la vojon al Dio, iras la lastan paŝon volante. Agnes oferas sin mem, mortas. Tion Brand, tamen amanta, volas malhelpi, sed nur rikoltas la riproĉon, ke li por si mem ne aplikas tiun senkompromisecon, kiun li alie predikas kaj kiun li trudis al la edzino. Jen proksimiĝas la fiasko de lia memcentra direktiĝo el la vivo.
Brand konvinkis la vokton, ke pli ol malriĉulejo gravas nova preĝejo. La entuziasmigita popolo arde atendas ties baldaŭan inaŭguron, kiam Brand konstatas, ke li iris idolan vojon, kaj anstataŭe sukcesas konduki la paroĥon for de la nova preĝejo al montara loko nomata glacia preĝejo. La vojaj penoj haltigas la procesion, kaj la vokto persvadas la vilaĝanoj reiri. Tiel Brand restas senadepta. Lia nur individua vojo al Dio montriĝas nepraktikebla. Implikiĝinta en la kontraŭdirojn de centkvindekprocenta senkompromiseco Brand mortas en lavango.
La dramo ne temas unuavice pri kristanismo sed pri senkompromisa princpsekvado, kiu montriĝas neebla. Ampleksa postparolo de Kalocsay helpas kompreni la bibliajn kaj politikajn aludojn.
Traduki pli ol kvin mil versojn estas longa lukto inter formo kaj enhavo. Erling Anker Haugen elegante solvis tiun problemon. La lingvo fluas glate, neologismoj kaj poeziaj formoj aperas laŭdinde malofte. Haugen ŝpareme uzas apostrofojn. Jen kaj jen li transiras la gramatikajn limojn aŭ per la ritmo akcentas neantaŭlastan silabon, sed poetan liberecon ja certe ĝuas ankaŭ poezia tradukanto. ”
— majo 1979, Klaus Schubert, Esperanto, 881(5), paĝoj 91-92

NBB-1

I feel bad giving this only two stars. For all I know, Ibsen's play is a masterpiece; Hill's version here is certainly very Hill-like, which I appreciate (combining brutal satire, high language and a distinct aura of ambiguity). But as a reading experience... it's not all that hot. It starts out quite symbolically, then for most of the play is fairly realistic, then ends with a rush of symbolism once more. These sections, in Hill's version at least, seem a little disjointed (and fair enough, too. It'd be a tough transition to make for anyone). Brand himself seems like a perfectly human character, inasmuch as most humans are 'unrealistic;' a strange effect of this play is that the seemingly 'realistic' characters end up seeming unrealistically worldly, while the least realistic character seems entirely human. And this brings me to the obvious value of all this, which is that it's an excellent incentive to thinking and puzzling out why you feel x and y about these characters and their statements. Are absolute ideals something to be cherished and admired? Is a pragmatic attitude towards the world always to be scorned? And vice versa.
That said, I'd put this in the lineage of Zarathustra and Kierkegaard rather than, say, Faust or Flaubert's St Antony. The latter work well as works of literature as well as intellectual bon-bons; Hill's remarkably flexible poetry aside, this works best as a bon-bon. ( )

Extraordinarily good edition of Ibsen's long and difficult four-act play about a stern priest who cannot understand the true nature of love. Written in verse (Hill, a poet himself, produced this version from a literal translation of the original he was supplied with by a native speaker of Norwegian), it is a delight to read and to hear on the stage. ( )

Bokklubbens anmeldelse:

Et sammensatt dramatisk diktverk om mennesker i konflikt og dyptgripende sjelestrid. Med Bjarte Hjelmeland, Trine Wiggen, Gisken Armand, Kim Haugen, Reidar Sørensen, Øyvind Gran og Trond Høvik. Musikk: Åsmund Feidje. Produsent og bearbeidelse: Carl Henrik Grøndahl. ( )