Non mi ero fatto idee sul libro, sapendone solo che era il favorito da Bernhard stesso. Pur senza aspettative, l’ho trovato molto più breve, denso e simbolico di quanto potessi immaginare. La torre, i due fratelli, dei quali è quello “umanista” a soccombere: pur fra stralci di prosa eccelsi, la generale sensazione di angoscia generata dalla scrittura mi ha tenuto lontano dalla vicenda, senza rendermi davvero partecipe. ( )

Boekrecensie:
Zoals in veel boeken van Bernhard staat ook in deze van oorsprong uit 1964 stammende novelle een aan waanzin grenzend zwaarmoedig denken centraal. In het Tiroler Amras wonen twee broers na de zelfmoord van hun ouders (en hun eigen mislukte poging hiertoe) in een toren van hun oom. Als de een na zwaarder wordende epileptische aanvallen alsnog uit het leven stapt, resten de ander slechts treurige herinneringen aan het gezin dat eens bestond. Bernhard houdt z'n relaas ook hier al in de hem zo kenmerkende stijl van labyrintisch lange zinnen, op elkaar stotende bijzinnen en bepalingen. Dit effect lijkt in de vertaling van Graftdijk nog versterkt.