Het komt maar niet tot leven – dat is het grote probleem in Oscar. Siebelinks verhaal gaat over grote, grote gevoelens, maar het is zonder merkbare passie geschreven. Die Oscar en Esmée zijn beiden in de kracht van hun leven, er bestaan nog gevoelens tussen hen, krijgen we ingepeperd. Maar: hun tripje lijkt wel een reünie van ouden van dagen, die te stram in de lendenen zijn geworden voor wat actie op vochtig mos.
Op een gegeven ogenblik komt er, totaal overbodig, in Oscar ‘een syfilitische soep’ voor waarop vetoogjes dreven. Daar hebben we ‘m, de ware Siebelink. Zolang zijn boeken niet geschikt zijn voor een doelgroep, of het nu leraren, christenen of oudere lezeressen zijn, blijkt wat hij kan, blijkt hij een goede schrijver te zijn.

Siebelink is in Oscar het best op dreef wanneer hij het heimelijke smachten van de tortelduifjes schetst in de vertrekken van de middelbare school waar naast Id ook Oscar en Esmée werkzaam zijn. Het is dan van een Victoriaans aandoende onderhuidse spanning met, ondanks het feit dat het allemaal binnenskamers gebeurt, veel oog voor al wat de rijke natuur allemaal aan flora te bieden heeft.
Vaak lijkt de liefde voor het woord bij Siebelink voorop te staan, niet de liefde voor de meeslepende vertelling. Dat detaillistische benoemen zit Siebelink in Oscar vaker wat in de weg.
Er valt weinig anders te concluderen dan dat er in Oscar veel bontgekleurd decor is, maar op de bühne weinig gebeurt.