Graham Greene is, of course, more celebrated for his fiction than for anything else, but this, a book of travel writing as he made his way through Sierra Leone and Liberia, is a masterpiece of the genre and as worth reading today as when it was published. I haven't visited either of these countries myself, but I am familiar with the discomforts of exploring Africa - I wove my way from Ghana to South Africa overland more than a decade ago - and so much of what Greene writes rings true: the illness, the dirt, the lack of food, but also the warmth of the people he met, and the beauty of the places he saw. ( )

H1.1.4

Het boek is een verslag van de jonge dertiger Graham Greene, die met zijn nicht te voet ruim 3 weken door de wildernis van Liberia trekt. Met 12-20 dragers trekken ze door de tropische hitte van dorp naar dorp. Ze slapen tussen de ratten, kakkerlakken, muskieten en ander ongedierte. De dagtochten zijn zwaar. Voor het eten zijn ze afhankelijk wat ze in de dorpen aangeboden krijgen. Dat is geen luxe. Veel van de lokale bewoners hebben nog nooit een blanke gezien. Ze krijgen de maken met de lokale duivels, maar de meesten zijn hen goedgezind. Daarbij helpt de grote hoeveelheid whiskey die ze bij zich hebben. De dragers moeten dat meesjouwen; Graham loopt zelf mee, zijn nicht Barbara wordt gedragen in een soort hangmat. Het verhaal gaat vooral over de relatie die ze opbouwen met de dragers. Eerst vertrouwd hij de meesten niet. Ze liegen, en zijn te lui om te lopen. Gedurende de reis gaat hij ze steeds beter begrijpen, en wordt zijn leiderschap door de dragers ook steeds meer gewaardeerd. De meeste dragers zijn nog nooit verder dan een dagtocht van hun eigen dorp geweest. Voor beide partijen is het geven en nemen. Ze zijn tot elkaar veroordeeld. Op het eind, als Graham Greene zelf ziek en zwak is blijkt het team als vanzelf door te gaan. Tijdens zijn terugreis mijmert Graham Greene over het ‘onbedorven’ leven in de rimboe, met zijn geesten en angsten, maar ook zonder de list en het bedrog van de ‘geciviliseerde’ wereld.

Van zijn nicht Barbara, die nauwelijks in het verhaal voorkomt, is ook een boek over de tocht verschenen: eerst onder de titel "Land benighted", later als "Toto late to turn back". ( )

Greene's description of a journey into the interior of Liberia. While there are a lot of assumptions about African culture and people, Greene is a more acute and honest observer of himself than many travelers. In my opinion, that makes this book worth reading as Greene interrogates the "travel adventure" impulse. ( )

Of course it's very dated, but I wanted to see why it's considered a classic of travel writing. Can be summed up as trying to explore his subconscious and childhood fears by going off road in Liberia with the assistance of numerous porters for his huge amount of baggage. His cousin was with him, only occasionally mentioned. Now I want to read her book, but it's out of print. ( )