ფრიად საინტერესო და მნიშვნელოვან თემას ეხება წიგნი. ალბათ კენ მილერისნაირი მეცნიერებიც არ აირან ბევრნი. ევოლუციური ბიოლოგიის თავდადებული დამცველი და ამავე დროს ღრმა მორწმუნე კათოლოკე. მილერის ღმერთი არ არის აბსტრაქტული, დეისტური, პანთეისტური, უბრალოდ სიყვარულის სინონიმი. მას სჯერა აბრაამის ღმერთი, რომელიც მოსეს ელაპარაკებოდა ცეცხლომდებული ბუჩქიდან. მას სჯერა რომ იესო ქრისტე ღვთის ძეა და ქალწულისგან იშვა. მოკლედ მას სჯერა ყველანაირი ქრისტიანული ნონსენსის. მილერი ამ წიგნით ცდილობს ორი დაპირისპირებული მხარის ევოლუციური ბიოლოგიის, (საერთოდ მეცნიერული ხედვის) და რელიგიის შერწყმას, გაერთიანებას იქ სადაც ისინი მშვიდობიანად თანაარსებობენ და ავსებენ ერთმანეთს.
წიგნი შეგვიძლია ორ ნაწილად გავყოთ, პირველ ნაწილს წარმოადგენს "ევოლუცია კრეაციონიზმის წინააღმდეგ" სადაც ავტორი წარმატებით ახერხებს დაგვანახოს ევოლუციის ჭეშმარიტება და კრეაციონიზმის სიყალბე, სიმყიფე და ლოგიკის ხარვეზები.
ყველა ტიპის კრეაციონისტულ მიდგომებზე თითო თავია გამოყოფილი. დაწყებული ახალგაზრდა დედამიწის მომხრეების მეცნიერული ფაქტების მთლიანად უარყოფიდან. დამთაავრებული ყველაზე "განვითარებული" კრეაციონისტების მტკიცებებით, რომლებიც ევოლუციას ნაწილობრივ უარყოფენ, მაგალითად ბიოლოგი მაიკლ ბიჰი, რომელსაც მეტი გზა არ დარჩენია, გარდა იმისა რომ აღიაროს ადაამიანის და პრიმატის საერთო წარმომავლობა, მაგრამ მტკიცედ ებღაუჭება, უჯრედული ბიოქიომიური პროცესების "განუყოფელ სირთულეს" და შესაბაამისად დიზაინს. მილერს არაერთი მყარი არგუმენტი და ფაქტი მოყავს ევოლუციის სასარგებლოდ. წიგნის პირველი, მეცნიერული ნაწილი, ნამდვილად სასარგებლოა და მაღალ შეფასებას იმსახურებს.
თუ გაინტერესებთ რატომ ცდებიან კრეაციონისტები, როცა ამბობენ რომ ბაქტერიის ანტიბიოტიკისადმი რეზისტენტულობა უკვე განსაზღვრულია გენებში და ევოლუცია არაფერ შუაშია, კონტრ არგუმენტისთვის მიმართეთ მილერს. თუ გაინტერესებთ როგორ მუშაობს რადიომეტრული დათარიღება, ან რა პრობლემები აქვს ე.წ განუყოფელ სირთულეს, თუ რას გვეუბნება ნამარხები, თუ რა პრობლემები აქვს კრეაციონისტი ფილიპ ჯონსონის მტკიცებაას თითქოს მაგნიტური ველი გვაჩვენებს რომ დედაამიწა ახალგაზრდაა. მიმართეთ მილეერს, ის ნამდვილად დაგეხმარებათ ამ ყველაფერში.
მოკლედ ევოლუციის მხრივ ეს წიგნი ძალიან სასარგებლო და საინტერესოა. კარგად აჩვენებს თუ რატომ ცდებიან კრეაციონისტები.
მეორე ნაწილი კი ევოლუციის და ტრადიციული თეიზმის გაერთიანების მცდელობაა, რომელიც ჩემი პირადი აზრით ნონსენსია. ავტორი ცდილობს დაგვანახოს რომ God is OK with chance, ღმერთს არათუ კარგი ურთიერთობა აქვს შემთხვევითობასთან არამედ იყენებს კიდეც, ამით აიხსნება სწორედ ევოლუცია. საბედნიეროდ მილერი არ არის იმდენად ბანალური რომ ღმერთის არსებობა მეცნიერებით ამტკიცოს. თუმცა კი მოხერხებულად ცდილობს კვანტურ განუსაზღვრელობაში ჩააკვეხოს შემოქმედი, სადაც შემოქმედსაც და ადამიანსაც რჩებათ თავისუფალად მოქმედების შესაძლებლობა.
ბევრი თეისტური ნონსესის მიუხედავად ზოგიერთ ადგილას ავტორის მოსაზრებებს ვიზიარებ, მაგალითად იმას რომ თუ კრეაციონისტებს არ აქვთ პრობლემა აღიარონ აწმყოში არსებული ბიოლოგიური პროცესების მთლიანად ნატურალისტური ხედვა, მაშინ უაზრობაა მაინცდამაინც წარსული მოვლენების ჯადოსნურ საბურველში გახვევა. სიცოცხლე მოქმედებს ან ჯადოსნურად ან ნატურალური პროცესების შედეგად. ვეთანხმები იმაშიც რომ ევოლუცია არ (ვერ) გამორიცხავს ღმერთს ზოგადად, მაგრამ ავტორის აზრის საწინააღმდეგოდ მინიმუმ პრობლემას უქმნის და მაქსიმუმ გამორიცხავს ბიბლიურ დაბადებისეულ შექმნის ისტორიას. და ასევე ყველაზე მთავარს ადამიანის სპეციალურ როლს, შემოქმედებაში. მილერი სრულად იზიარებს იმას რომ ევოლუციას არ აქვს მიზანი და ადაამიანის ჩამოყალიბება სრულიად შემთხვევითი პროცესი იყო, მაგრამ მას მაინც ჯერა ადამიანის სპეციალური როლის, სულის და ღვთიური გეგმის.
დაბადების და ევოლუციის (ზოგადად მეცნიეერული მტკიცებების) წინაღმდეგობებს სრულიად უბრალოდ ჭრიან მორწმუნეები, მილერიც ამ ხერხს მიმართავს და ამბობს რომ ბიბლიაში ყველაფეერი პირდაპირ არ უნდა გავიგოთ. ამის საჭიროებას კი სრულიად ადვილად გვანახებს იმ ფაქტით რომ დაბადების პირველ თავში ღმერთი ქმნის კაცს და ქალს. მეორე თავში კი ჩანს რომ ადამი მარტოა და ამიტომ ღმერთი მისი ნეკნისგან ქმნის ევას. "აი ურთიერთსაწინააღმდეგო მტკიცებები" ამბობს მილერი და ასკვნის რომ ე.ი დაბადება პირდაპირ არ უნდა გავიგოთ. მაგრამ დედამიწის ზურგზე არც ერთ მორწმუნეს და მათ შორის მილერს არ აქვს ახსნა იმისა თუ რა უნივერსალური კრიტერიუმით უნდა ვირწმუნოთ რომელიმე აბზაცი და რომელი უნდა დავიწუნოთ.
კითხვისას ხშიად ვფიქრობდი, თუ ევოლუცია, ტრადიციული ღმერთის შემოქმედების ნაწილია, მაშინ როდის გაჩნდა სული? ჩამოყალიბდა ევოლუციურად? თუ ერთ დღეს ღმერთმა გადმოიხედა და დაინახა, რომ ერთ-ერთი პრიმატი უკვე საკმარისად განვითარებულიყო და გადაწყვიტა სულის ჩუქება? მილერი ხშირად იხსენიებს ადამიანს, როგორც არსებას, რომელმაც დაიმსახურა სული.
კრეაციონისტების არგუმენტების გაბათილებასთან ერთად ავტორს ისინი ერთგვარ მსხვერპლადაც გამოყავს. ისინი თურმე ათეისტების და მატერიალისტების ულმობელი ევოლუციური ინტერპრეტაციების მსხვერპლნი არიან. თორე ისე მილერისნაირი სასიამოვნო მორწმუნე ევოლუციონისტები დაამშვიდებდნენ ამ საწყალ შეშინებულ კრეაციონისტებს და აუხსნიდნენ რომ ევოლუცია კი არ გამორიცხავს ღმერთს არამედ, თავად ღმერთმა აირჩია სიცოცხლის გასაჩენად ნატურალისტური ფიზიური კანონზომიერებები და რომ ღმერთის ძებნა უცოდინარობის ხვრელებში არ არის სწორი. მაინც ყველაფერი ათეისტების ბრალია თორე ალბათ მაიკლ ბეჰე, ფილიპ ჯონსონი და კენ მილერი ცრემლიანი თვალებით გადაეხვეოდნენ ერთმანეთს.
მიუხედავად იმისა რომ მილერს ბევრ რამეში არ ვეთანხმები და მისი თეისტური სენტიმენტები ნონსენსად მეჩვენება, მაინც საინტერესო წიგნია, განსაკუთრებით პირველი ნაწილი, მაგრამ მეორე ნაწილში, ხანდახან მეჩვენებოდა რომ გაუმჯობესებული თეოდორე გაგნიძის ლექციას ან რამე მსგავს ვკითხულობდი.
(თუმცა თეოდორეს და მილერის შედარება ძაალიან დიდი სისასტიკეა ჩემი მხრიდან, მილერი ბევრიად სასიამოვნო მორწმუნეა, მისგან განსხავებით არც რასისტული აზრები აწუხებს და არც ყურმოკრული მეცნიერებით ცდილობს აუდიტორიაზე გავლენის მოხდენას. მილერი თავის საქმის მოყვარული მეცნიერია რომელიც კრეაციონიზმს სერიოზულ ოპონირებას უწევს, წერს სახელმძღვანელოებს ევოლუციაზე და დადებით როლს ასრულებს მეცნიერების პოპულარიზებასა და განათლების დონის ამაღლებაში. ასევე მნიშვნელოვანია მისი როლი რწმენის და მეცნიერების, თანაარსებობისთვისაც. მე პირადად მიმაჩნია, რომ რელიგიური რწმენა არაადეკვატურია, მაგრამ ბევრი ადამიანი ვინც ამ აზრს არ იზიარებს ან არ არის მზად გაიზაიროს ალბათ ჯობია რომ მილერს მიემხროს ვიდრე გაცილებით აბსურდულ კრეაციონისტულ პოზიციას. ( )

I have read many wonderful books on evolution and this is, by far, the poorest of the lot, for a multitude of reasons: 1) He does not explain evolution itself well. He takes shortcuts in explanations and doesn't expound on many concepts properly. He does not take the time, as it were, to ask his audience if they understand what he's saying. 2) He never does accomplish the aim of his book. He finds no common ground to speak of. The bridge he attempts to build never even gets off the ground. 3) He is positively antagonistic against creationists, and the praise from some of them is quite odd in this regard. 4) He never explains properly why he believes in God. He spends exactly two sentences trying to say why, but come on, two sentences is not good enough! 5) After completing the reading of the book, I revisited some points to clarify some things. Turns out, he contradicts himself on a great many points, most notably Free Will. He wants it both ways. He can't have it both ways. 6) He dismissed offhand certain positions, such as Deism, as ludicrous, with weak arguments that don't hold muster. 7) He is arrogant. In summary, despite the fact that I too believe in God and know in evolution, I find this book to be poorly written, and though I learned much about finer points such as the age of the earth, I did not learn much in the broader sense, having been completely crowded by his palpable anger. On the bright side, this makes me want to pick up Michael Shermer's "The Believing Brain," which addresses my issues with this book, namely that the author had preconceived notions that he retrofit to square everything way for himself nicely, which he doesn't successfully do at all for me.

Finding Darwin’s God by Kenneth R. Miller does an excellent job of showing the people with a fish on their cars that they can have their god and science, too. That’s the first half of the book–-pointing out the flaws in the various Creationist arguments. The second half is supposed to be aimed at nonbelievers, I think, but his arguments then fall apart. He does make some excellent points about the main problems in the arguments from atheists, though, which made me examine the reasons for my own beliefs more closely.

One of his points that I found most interesting was that science and religion answer different questions–science offers explanations of how we’re here and religion handles the why. I hadn’t thought about it in that way, but it’s a fair point. (Unfortunately, some religious people would say they were put here to make nonreligious people crazy–as well as the people who don’t follow their own religion.) And I still think any person with half a brain should be able to figure out that life is less stressful if you’re not an asshole. Miller argues that if it were possible to argue the majority of people out of their religion then pandemonium would reign. Now, I want to give people credit for not being stupid but… yeah, he’s probably right. Some people will always need a supernatural boogieman to keep them in line.

My big problem with Creationists was that I couldn’t figure out why they didn’t just say, ‘God created evolution. Isn’t he clever?’ Which is Miller’s premise. He then goes to explain how that could be possible and how the god that did that would be much more interesting than a god who did everything in one day (or seven). One of my favourite bits was when he said that once a woman told him she didn’t believe in evolution because it would have taken too long and Miller thought, “Because god, with all of eternity, was in a rush.”

My other favourite part was when he referenced St Augustine (a 4th theologian) who begged Christians not to stand up in public and make fools of themselves about science because that only made all Christians look stupid. I’m thinking of quoting that bit to the next Bible-thumper who says the Earth is flat or what-have-you.

I was lucky enough to have lunch with Mr Miller after reading his book and I thanked him for at least giving us a way to get along. As much as I admire Richard Dawkins, I don’t think that doing away with religion would do away with all the horrible things on the planet–even without a god on their side jackholes would still be jackholes. There would still be wars over land and money and all those fun things, the only difference would be that the war-makers would have one less thing to use against their enemies. But you can turn a group of strangers into arch-nemeses without invoking their mythologies by simply pointing out all the other ways they’re different from you and yours. Yes, it’d be nice for everyone to be completely rational–I’d like to be more rational about some things–but I’d settle for people just not being jerks. Miller makes a step toward that on at least this one issue. ( )

Kenneth Miller, a professor of biology at Brown University, has made a name for himself in communities that are deeply concerned with the intersection of religion and science, both on the atheist/skeptical side and the religious side. He successfully manages to irritate both camps because he says that supporting evolution and deistic belief are not necessarily contradictory. (Miller is a Catholic.) This shouldn’t be too controversial of a statement for someone who has thought about the issue for more than a few minutes, but it still seems to disconcert people.

“Finding Darwin’s God: A Scientist’s Search for Common Ground Between God and Evolution” works in some ways, but it is not what it is advertised to be. Judging from the title alone, you might guess that it involves a lot of digging through Darwin’s papers for his (non)religious inclinations, and to be fair we do get a very small amount of this. It will probably come as no surprise that Darwin was at different times throughout his life more conflicted and sometimes less conflicted about the existence of a Christian God, or even the God of deism. Earlier in his career, he was very convinced by the arguments of renowned eighteenth-century English scientist William Paley’s watchmaker analogy set forth in his “Natural Theology,” but seemed to become more skeptical as the publication of “Origin of Species” approached, and certainly toward the end of his life.

First, the part of the book that I wasn’t expecting: approximately the first two-thirds of this book is dedicated to demolishing creationist “science” (not really science at all), and particularly youth earth creationism. I realize the continuing need for popularizing science education, but I was more interested in the “Finding Darwin’s God” angle than a re-hashing of basic high school biology and chemistry which we all *supposed* to have learned. Even though this part of the book was a slog, he was extraordinarily thorough. He shows how a literal interpretation of Genesis no longer makes any sense considering what we know about morphology, radioactive dating, and the fossil record. He also equips someone who might be less familiar with pro-evolution arguments with examples, including the biochemical details of the blood clotting cascade and the development of the eukaryotic cilium. There is also a wonderful part of the book that explains how Gould’s punctuated equilibrium only exists as a different-looking phenomenon when you use shortened geological time scales, and that when you re-elongate these scales, you get the evolutionary tree of common descent that would have been more recognizable to Darwin himself. These couple of hundred pages were largely designed to arm the non-biologist with technical arguments to combat creationist nonsense, and they do a fine job.

The last two chapters are where Miller finally starts to explore the possible arguments for God. None of his arguments are convincing. He even says a couple of things that are embarrassing for a scientist of his caliber, like when he wanders into the field of cosmology: “…when one makes a run backwards in time to the moment before the big bang, one must imagine inconceivable amounts of mass and energy concentrated at a single point in space” (p. 225). Except that even talking about “before the big bang” makes no sense, since that very event is what created space and time as we know it. There was no time before the big bang that we know of. It’s like talking about cakes before the time of baking. It seems that he might be trying to raise the question of what allowed the big bang to occur. A great question, and we have the greatest minds in science working on it. The current answer? We don’t know.

A bit later, Miller delves into the miraculous: “What can science say about a miracle? Nothing. By definition, the miraculous is beyond explanation, beyond our understanding, beyond science. This does not mean that miracles do not occur. A key doctrine in my own faith is that Jesus was born of a virgin, even though it makes no scientific sense – there is the matter of Jesus’s Y-chromosome to account for. But that is the point. Miracles, by definition, do not have to make scientific sense” (p. 239). This truly is a disappointing argument from someone who just spent two-hundred pages arguing against creationism because it *doesn’t make scientific sense*. One of the points of science is to try to build heuristic models that explain the universe around us, or some aspect of that universe, that account for the most observable data. We must either reject or be agnostic about those phenomena which cannot be assimilated into these models.

Miller sometimes waxes philosophical, with about as much success. On God’s eternality: “This means that God, who always has been and always will be, transcends time and therefore is the master of it” (p. 242). I realize this is a stock-in-trade argument from classical Christian theology, but it is fundamentally flawed: something cannot exist outside of time because time is a predicate of existence. To exist means to have *come into existence*. The popular formulation of this argument is when a theist asks an atheist “What caused the big bang?” and the atheist responds “What caused God?” If you’re operating under the assumption that everything needs a cause, as classical Christian theology does, saying that God is an exception to your own rule isn’t going to work. It’s a logical fallacy called special pleading.

So, why does Kenneth Miller believe in God? One reason is his acceptance of the God of the Gaps arguments; he seems to be perplexed by the fact that we don’t have all of cosmology explained away. The second is his peculiar interpretation of quantum mechanics. He thinks that the random events of quantum mechanics and the simultaneous orderliness of the universe have something to with a God, though he never comes out and explicitly states it, and never clarifies how the indeterminacy of quantum mechanics would provide evidence for God.

What kind of God does Miller believe in? In the closing lines of the book, he quotes Darwin: “There is grandeur in this view of life; with its several powers having been originally breathed by the Creator into a few forms or into one; and that, whilst this planet has gone cycling on according to the fixed law of gravity, from so simple a beginning endless forms most wonderful and most beautiful have been, and are being evolved” (p. 292). This is awe-filled Darwin at his most wondrous. However, even when Darwin indulged these sentiments, this is clearly the God of deism: a world set into motion by a distant, non-personal God who created natural laws and then let happen what may. It doesn’t at all comport with the fundamental tenets of the Catholic Church (the virgin birth, the assumption, et cetera) in which Miller claims to believe.

Darwin’s God wasn’t the God of miracles, and therefore isn’t Miller’s God. He was the God of reverence for the mysteries of the universe, which have been slowly decreasing in number since the rise of modern science. This number will never reach zero; there will always be something new to learn, and science will never disappear. But looking for God in the unexplained nooks and crannies of science leaves a smaller and smaller place for Him/Her/It with each passing year, and this seems to be a theological approach in danger of having God slip through its very fingers. ( )

Difficult to read some of the science parts. Would have preferred to hear more of the later chapters. Well thought-out. ( )