Too depressing. ( )

Hilarious.
5 whole stars for this one.
I loved it. ( )

I nordici continuano a lasciarmi un po' tiepida; Paasilinna scrive bene, stile asciutto e scorrevole, con pochi fronzoli.
La storia è una delle più vecchie del mondo: l'ostracismo delle comunità piccole e chiuse verso il diverso, lo stravagante, quello che viene da fuori, cui, quindi, non si possono perdonare le bizzarrie che si perdonano ai notabili del posto. Bullismo collettivo, nessuna fuga o felicità possibile. Almeno non alla luce del sole.

Despite the fact that this is quite a sad book (a stranger, who acts strangely is cut off from the village, locked up in a psychiatric hospital and, after his escape hunted for the rest of the book (his life?)).
He also finds a few people that card about him, that are willing to help him.

The book/language itself is quite funny, but with that even more clearly depicts that human beings are most likely to reject a (new) person that doesn't match their behavior, fits in, follows the common rules. ( )

Een Finse schrijver, ik kan me niet heugen eerder iets van een Fin te hebben gelezen en was dan ook benieuwd hoe dat zou zijn. Aangenaam verrast werd ik door de in mijn beleving mengeling van Russische en Scandinavisch schrijfstijl. Wat deze stijl nu precies behelst, vind ik dan weer moeilijk om te beschrijven. Het zal te maken hebben met de omgeving waarover geschreven wordt, de kou, de sneeuw, het ijs wat in bijvoorbeeld Mediterraanse boeken niet zo snel zal voorkomen. Maar het zit hem ook zeker in het karakter van het volk. Aan de ene kant de hoofdrolspeler, de molenaar, die stug zijn leven voortzet ondanks alles wat er tegen hem wordt opgezet. En aan de andere kant enkele doortrapte dorpelingen die theatraal hun gelijk proberen te halen.

Het verhaal van de nieuwe molenaar die door de dorpelingen niet geaccepteerd wordt omdat hij net even wat anders is dan andere mensen, sneed mij een aantal maal door mijn hart. Juist ook omdat hij geen enkel kwaad in de zin heeft en wat van de molen wil maken. Dat de tuinbouwconsulente (een woord waar ik telkens weer van moest glimlachen) haar hart aan hem verpandt, haalde die scherpe kantjes er wel een beetje af zonder dat het ook maar ergens zoetsappig werd.

Er zit ook heel veel humor in en ik heb dan ook bewondering voor de vertaler, Annemarie Raas, die de sfeer waardoor de humor ontstaat, zo goed heeft weten weer te geven.

De combinatie van alles wat ik hierboven heb beschreven, maakt voor mij dit boek als een van de beste dat ik de laatste tijd gelezen heb. ( )