Rather philosophical which I really enjoyed. Another story of a romantic affair between a young and older person... I don't know what it is with me lately and being drawn to stories of inappropriate lovers. I seem to have read a lot of books featuring this kind of thing....
There is a lot of pent up anger and confusion in this book - transmitted through the protagonist Bengt. Bengt is selfish and his attitude towards others (his fiancé and father) is warped. He is a young man who's mother has recently died, and his grief is mixed up and overpowered by hatred towards his father, who has a mistress. Bengt is intent on ruining his father's relationship because he feels it so unashamedly disrespects the memory of his mother. An affair between Bengt and the mistress, who is named Gun, soon transpires. His preoccupation with defending his mother's honour is soon understood to have been mingled with an intense jealousy of his father. I knew this affair was coming, it is in the blurb. But it seemed to take forever to get there! The first half of the book was bleak and intense (which I enjoyed), but it just dragged on a bit and repeated details too much. Particularly the adjective 'beautiful' - it is every second word!
As soon as Bengt and Gun declare their love the book picks up pace and more actual events occur. It got more interesting. It seemed to become another book - an intentional shift? I'm not sure. I just think it's a case of being a very slow-burner. The bleakness remains, and it is overall a very depressing book. But I do like those kinds of ones. ( )

Quite a disturbing read. Poetic at times. Pared down to the essentials of existence with real insight and an ability to get at the impulses of its characters even while said characters are unaware of their subconscious motives. You start off siding with Bengt the narrator as he grieves for his mother while others engage in hypocrisy until you realize Bengt is just as self-deceived. If you like the first few pages you'll likely enjoy all of it. ( )

Nadat zijn moeder is overleden ziet Bengt, de hoofdpersoon van Het verbrande kind, met lede ogen aan hoe zijn vader openlijk de verhouding met zijn minnares voortzet en binnen een jaar met haar trouwt. Hij neemt zich voor zijn moeder te wreken, maar wordt verliefd op zijn stiefmoeder. Dit is het begin van een onheilspellende driehoeksverhouding.
Het verbrande kind is een meedogenloze roman over reinheid en hypocrisie, over liefde en rouw, over bedrog en zelfbedrog.

Flaptekst / Beschrijving
'Het leven is één uitgestelde zelfmoord (...). Leven betekent strikt genomen niets anders dan van dag tot dag de zelfmoord opschuiven.' Deze omineuze, niet mis te verstane woorden staan in Het verbrande kind van de Zweedse schrijver Stig Dagerman.
Stig Halvard Dagerman (1923-1954) debuteerde in 1945 met de roman Ormen (De slang), in 1946 gevolgd door Het eiland der verdoemden.
In een klein aantal jaren schreef hij een oeuvre waarvan Het verbrande kind (1948) het hoogtepunt vormt.
Op 3 november 1954 pleegde hij zelfmoord.
In Het verbrande kind, waarin Dagerman meedogenloos de hypocrisie van de rouw ontmaskert, ziet de hoofdpersoon, de jongen Bengt, zich omringd door leugenachtigheid en 'onreinheid'. Zijn vader, realist en levensgenieter, is bij de begrafenis van zijn echtgenote eerder opgelucht dan bedroefd en hertrouwt binnen het jaar met de veel jongere Gun, die zijn maîtresse blijkt te zijn geweest. Bengt, zelf verloofd met de koele Berit, wordt overrompeld door gepassioneerde gevoelens voor zijn stiefmoeder, die hij eerst als gevoelens van haat bestempelt maar waarvan hij later inziet dat ze een teken zijn van liefde, dat hij in Gun zijn moeder zoekt wier verlies zijn leven op zo catastrofale wijze heeft bedreigd. Maar ook de nagedachtenis aan zijn moeder ziet Bengt 'branden' als hij in een droom haar ontrouw ontdekt - en tenslotte 'verbrandt' hij zelf: na een mislukte zelfmoordpoging weet hij dat wij slechts als verbrande kinderen anderen kunnen verwarmen. Dat is het even trieste als dramatische facit van een Strindberg-achtige roman, waarin reinheid en leugenachtigheid een ongelijke strijd aangaan: leven is lijden en men moet zich branden voor men weet wat vuur is.
'Het oeuvre van Stig Dagerman staat in het teken van verstikkende angst en eenzaamheid, melancholie, schizofrenie, het besef van onveiligheid en machteloosheid, bezetenheid van de dood. Hopeloosheid. Troosteloosheid. Het oeuvre van Sisyfus: - alles is bij voorbaat vergeefs.' - Jeroen Brouwers
Flaptekst bij heruitgave 2006
Het verbrande kind is een van de boeken die altijd voorkomen op lijstjes van de 100 beste boeken ooit geschreven. Nadat zijn moeder is overleden ziet de hoofdpersoon Bengt met lede ogen aan hoe zijn vader openlijk de verhouding met zijn minnares voortzet en binnen een jaar met haar trouwt. Hij neemt zich voor zijn moeder te wreken, maar wordt verliefd op zijn stiefmoeder. Dit is het begin van een onheilspellende driehoeksverhouding. Het verbrande kind is een meedogenloze roman over reinheid en hypocrisie, over liefde en rouw, over bedrog en zelfbedrog.
'Waarom behoort Het verbrande kind tot de mooiste romans van deze eeuw? Omdat de roman zich, behalve in de Zweedse duisternis, ook een beetje in de kamer van de lezer afspeelt. Dit boek appelleert aan onze diepste twijfels en angsten.' - Thomas van den Bergh, Het Parool

"When we ourselves deceive a person we can understand it quite well, since every naked action has an escort of ornamental explanations; but that we ourselves may possibly be deceived is inconceivable, just as inconceivable as the fact that we shall die one day. We can only conceive of others dying and getting burnt."

This is an incisive psychological study of four individuals: Bengt, a student, his fiancee Berit, his father Knut, and his father's mistress Gun. The novel opens with the funeral of Bengt's mother (Knut's wife). Bengt is deeply, and somewhat dramatically, grieving, and is angry and disturbed at what he perceives to be his father's lack of "appropriate" emotion. When Bengt inadvertently learns on the day of the funeral of the existence of Gun and her relationship with Knut, Bengt vows to "avenge" his mother.

The story is told in alternating chapters, one told by an omniscient narrator, and the other in the first person by Bengt (usually in the form of letters Bengt writes to himself, as his mother had recommended for when something was bothering him). Over the course of a year we follow the emotional ups and downs of these four characters, as Bengt learns that things are not always as they seem.

Dagerman's widow (he committed suicide in 1954) states, "Stig never invented anything in his books, you know. He may have embroidered incidents a bit, mixed two or three real-life people together or even changed thei sexes sometimes; but everything he wrote about actually happened to him." And, everything in this book felt absolutely true and real to me, and I will definitely be reading more by Dagerman. ( )