Herinneringen.  Beelden van vroeger.  Het lachen en dansen en het schilderen van de stad in alle kleuren rood.  We sleepten de bloemen met bakken naar buiten.  Het liefst op een avond door de week, wanneer niemand aan feesten dacht en wij wel.  Wanneer ze weer wat geld had verdiend en me op sleeptouw nam om een nieuwe handtas uit te kiezen of nieuwe schoenen.  Het verven van haar haren wat niet zonder kliederen kon.  De sporen rozerode vegen op het wit gordijn van de douchecel.  Haar collectie beha’s: wit, ecru, blauw en groen.  De trosanjers – die ze met de Engelse naam carnations benoemde –, waar ze niet van hield, maar die ze armen vol aansleepte omdat ze zo goedkoop waren op de markt, omdat je ze in alle kleuren kon kopen en omdat ze zo lang houdbaar waren in een vaas en toch wel decoratief. En onze liefde.  Praten.  Luisteren.  Fluisteren.  Stoeien.  Dicht bij elkaar zijn.  Heel dicht bij elkaar.  Twee mensen in evenwicht – dat hoor ik haar nog zeggen.  De liefde in slow motion.

Ik vertelde dat mijn lief naar Ierland was vertrokken omdat ze de kleur van het gras daar mooier vond.  Omdat aan de andere kant van de heuvel het groen de kleur heeft van smaragd.