A.F.Th. van der Heijden schreef een requiem voor zijn zoon Tonio

Ik las vandaag een artikel over het nieuwe boek van A.F.Th. wat een requiem is voor zijn zoon Tonio. De recensent schreef: "Tonio is een monument voor een te kort jongensleven, een ankerplaats in een zee van tranen. Het is geen boek dat zich op zijn literaire merites laat beoordelen, ook niet qua stijl, al is die briljant als altijd van Van der Heijden. Daarvoor is de inhoud te aangrijpend. Schaamteloos legt de auteur zijn ziel bloot in een doolhofachtige vorm van rouwverwerking, waarin alles met elkaar verband lijkt te houden. De auteur laat zelfs niet na te schrijven dat de dood van zijn zoon hem bij alle verdriet ook vrijheid verschaft...."

Ik twijfel heel erg of ik het zal kopen en lezen. Het voelt een beetje als voyeurisme. Aan de andere kant denk ik: hij heeft het niet voor niets geschreven.

Hoe denken jullie hierover?

Toevallig las ik vandaag in de boekenbijlage van de NRC een twee paginagroot artikel van Arjen Fortuin over dit boek. Uit het artikel komt naar voren dat dit boek op de eerste plaats geschreven moest worden als rouwverwerking. Als je gezegend met schrijftalent lijkt me dit inderdaad een uitlaatklep voor dit smartelijke verlies.

Er zullen ongetwijfeld veel mensen zijn die dit boek willen lezen en kopen. A.F.Th. heeft een grote schare bewonderaars en ook het thema van dit boek spreekt nogal wat mensen aan. Het is zeker geen voyeurisme, vind ik, want hij nodigt je als het ware uit om te delen in zijn verdriet.

Ik ga dit boek niet kopen en ook niet lezen. Ten eerste heb ik zoveel boeken liggen die nog gelezen moeten worden en op mijn leeftijd weet je maar nooit hoeveel tijd je nog hebt. Maar vooral omdat ik na het overlijden van de man waar ik 45 jaar mee getrouwd was niet meer geconfronteerd wil worden met het verdriet en rouwverwerking van anderen.

Ik ben benieuwd naar andere reacties.

Dank voor je reactie Loes. Ik begrijp je standpunt heel goed. Ik wacht nog even andere reacties af. Hartelijke groeten, Yvonne

“Ankerplaats in een zee van tranen”

Ik ga het ook niet kopen. Er staan zoveel andere boeken op m’n lijstje. Niet dat ik me, als ik het las een voyeur zou voelen, A.F. Th. legt ons per slot zelf zijn boek (met alle daarbijbehorende publiciteit) voor en ik neem aan dat dat is om verkocht en gelezen te worden. Ik heb de boeken van Thomèse en Büch over hun gestorven zoontjes ook niet gelezen (maar wel een aantal malen Büchs befaamde tirade over de dood en “Neêrlands rouwlust” op tv gezien).

Ik hoop dat A.F.Th. zich opgetild voelt met zijn publicatie en dat hij niet terugkwakt in “een zee van tranen”. Mocht dat wel het geval zijn, dan zou ik hem Over troosten en verdriet van W. ter Horst aanraden, een tamelijk onbekend meesterwerk in het genre en ook een monument voor een gestorven geliefde, maar geen roman.