Betje Wolff (1738–1804)

Betje Wolff (Elizabeth Wolff-Bekker, Vlissingen, 24 juli 1738 - Den Haag, 5 november 1804) was een Nederlands schrijfster.
Betje Bekker werd geboren in een gegoede calvinistische familie. Ze had een onstuimig karakter en vrijzinnige ideeën.
Ze trouwde op 18 november 1759 met de 52-jarige dominee Adriaan Wolff, die predikant was in de Beemster. Het huis waarin zij woonden, is het huidige museum Betje Wolff. Zij genoot in heel het land bekendheid als schrijfster en dichteres. Ze schreef romans, novellen, gedichten en dorpsschetsen.
Na de dood van ds. Wolff in 1777 kwam haar vriendin Aagje Deken (1741-1804) bij haar wonen. In 1778 verhuisden Wolff en Deken naar De Rijp en in 1782 vestigden ze zich in Beverwijk.
Samen schreven ze meerdere boeken in briefvorm. Hun grootste successen waren de briefromans De Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart (1782) en Historie van den heer Willem Leevend (1784-1785).
Tot op heden hebben ze daaraan hun bekendheid behouden. Men kan wel zeggen dat ze de eerste schrijfsters waren, die aan vrouwenemancipatie deden.
In 1787 kwamen de Pruisen in ons land om steun te geven aan Willem V. Betje en Aagje namen de vlucht naar Frankrijk vanwege hun patriottische sympathieën. Wolff en Deken verhuisden in 1788 naar Trévoux bij Lyon in het departement Ain (regio Rhône-Alpes). In 1789 verscheen Wandelingen door Bourgogne. Tussen 1793 en 1796 schreven ze aan Historie van Mejuffrouw Cornelia Wildschut, of De gevolgen van de opvoeding, een roman in 6 delen. In 1795 vluchtte Willen V naar Engeland, toen de patriotten met behulp van Franse troepen de Bataafse Republiek uitriepen. Door financiële nood moesten zij in 1797 terugkeren naar Holland, waar ze in Den Haag woonden. Betje en Aagje stierven in 1804, negen dagen na elkaar. Beide vrouwen liggen begraven op de begraafplaats Ter Navolging in Scheveningen.
In Vlissingen is ter nagedachtenis een monument voor Aagje Deken en Betje Wolff opgericht.