Mercedes Rosende

Hoewel Zuid Amerika bekend staat als het continent van het magisch realisme, worden daar natuurlijk ook boeken in heel andere genres geschreven. De Uruguayaanse schrijfster Mercedes Rosende (1958) bijvoorbeeld schrijft misdaadromans. Rosende woont in Montevideo, Uruguay, heeft inmiddels een stuk of 7 boeken op haar naam staan en is behalve schrijfster ook journalist en advocaat. Zij schrijft in het Spaans. Haar werk is niet in het Nederlands vertaald, maar enkele titels wel in het Engels en Duits. Zo ook ‘Crocodile Tears’, dat oorspronkelijk verscheen in 2016 en 5 jaar later in de Engelse vertaling.

Crocodile Tears gaat - even kort samengevat - over enkele wat klunzige criminelen, die op slapstick-achtige wijze achter een grote hoeveelheid geld aanzitten. De één is zo bang aangelegd dat hij als het erop aan komt verstijft van de angst, de ander is streng katholiek en denkt bij elke misdaad of vloek meteen aan hoeveel weesgegroetjes hem de vergeving nu weer zal kosten en een derde denkt continu aan eten. En dan is er ook nog een detective, die net iets teveel waarde hecht aan haar horoscoop, en die ondanks haar speurtalent niet heel veel uit kan richten binnen het corrupte en verouderde politieapparaat van Uruguay.

Misdaadromans zijn niet helemaal mijn ding - dat moet ik er eerlijk bij zeggen. Ze zijn soms voorspelbaar, en ik heb moeite met geweld als entertainment. Ik koos dit boek vooral omdat het uit Uruguay komt, en voor wie geen Spaans leest is de keuze dan niet heel ruim. Toch toverde dit boek regelmatig een glimlach op mijn gezicht. Dat kwam vooral door de zwarte humor en de van sarcasme doordrenkte vertelstem van de alwetende verteller die regelmatig afdwaalt van het verhaal en de lezer rechtstreeks toespreekt met snedige opmerkingen. Dat maakt het boek, ondanks het geweld dat erin voorkomt, toch vooral heel grappig om te lezen. De hoofdpersonen zijn antihelden en daardoor heel menselijk. Ook zijn de mannen- en vrouwenrollen in het boek bepaald niet clichématig ingevuld.

Wat ik ook leuk vond is dat het boek zich afspeelt in de straten van Montevideo, een stad waar ik zo goed als niks van wist. Omdat er regelmatig straten en gebouwen worden genoemd kon ik die er makkelijk bij opzoeken en een beeld vormen van hoe het daar is. Een minpuntje is het wat open einde. Er blijkt nog een vervolg te zijn, waarin het verhaal waarschijnlijk verder gaat! Op zich kan je dit boek zelfstandig lezen en je zoals bij elk open einde zelf voorstellen hoe het zou kunnen aflopen. Maar ik vind het altijd fijn om vooraf vast te weten dat je er met dit ene boek blijkbaar nog niet bent. Het goede nieuws is dat het vervolg ‘The hand that feeds you’ wel ook al in het Engels is vertaald.… (más)